Hüzünle bakan kadınlar

Kalktım. Müziğin sesini açtım. pencereye yürüdüm. Temiz hava iyi geldi sanki. Masaya geri döndüm. Çalışma masama oturdum. İçimden bir şeyler yazmak geldi. Kalemi elime aldım. Oynamıyor kalem. Kelimeler dudaklarımdan dökülüyor. Ama kağıda yazamıyorum. Geçenleri kağıda dökemedim. Ne yazacaktım unuttum. Yerimden.

Beyaz kağıt masamda duruyor. Çantamı aldım. Evden çıktım.

Yolda yürüyorum. Yanımdan, önümde insanlar geçiyor. Yüzlerine bakıyorum, dalgın, yüzler asık, munibüse biniyorum. Kadınlar yine dalgın, bakışları hüzünlü. Vapura biniyorum. Etrafımda ki kadınlara bakıyorum. Gözlerinden hüzün akıyor. Parkta yürüyorum. Gelen geçene bakıyorum... Çaresizlik akıyor gözlerinden

Neye üzülüyor. Neden hüzünle bakıyor, bu kadınlar. Düşündün; Kimisi sevmeyi, sevilmeyi ummuş, sevecek sevgi bulamamış. Kimisi sevgilisinden ayrılmış. Ayrılmışlığın hüznü sarmış gözlerine. Kimisi kocasını kaybetmiş. Yalnızlığın, sorumluluğun hüznü düşmüş gözlerine. Kimisini geçim derdi sarmış. Kimisinin yalnızlık.

Geçenlerden birisinin yanına yaklaştım.

Merhaba güzel kız. Sevgisizlik mi? Yoksa çaresizlik mi? Size bu hüznü sunan.

Kafeyi gösteriyorum. Bir kahve içiyoruz.

Bir başkasıyla şöminenin başında, kaderin ona sunduğu acılarını, konuşuyoruz. Dünyanın en mutsuzunun kendisi olduğunu sanıyor. Yüreğinin yangınını, yaşadığı mutsuzlulukları anlattı. Gecenin kör karanlığında çektiği acıları, erkeklerden yediği darbeleri anlattı. Anlattı... Anlattı...

Baktım da anlattıkça gözlerindeki hüzün silinmeye başladı. Şarabın son yudumunuda içti. İçindeki yangını, anlattıkça hafifletti. Yerinden kalktı. Artık hüzünle bakmıyordu.

Bende masama geri döndüm. Kağıtlarımı karıştırırken, aslında ne kadar uzak, ne kadar yakınız birbirimiz. Konuştukça nasıl dağılıyor kara bulutlar. Nasıl siliniyor hüzünlü bakışlar. Düşündümde bir daha hiç buluşmasakta, görüşmesekte. Biz birbirimizi seviyoruz. Hüzünlü bakışların ardında bile sıcacık bir sevgi var. Hüzünlü baksak bile....