Huzur kaç para eder?

İyi ki çok param yok benim. Vallahi ne yapacağımı şaşırırdım eğer bir dolu param olsaydı. Yatırım yapacağım diye kendimi paralardım herhalde. Bir o yana bir bu yana sorar soruşturur sonra da kıyamaz parama otururdum aşağıya. Yanlışlıkla yatırım kararı aldığımdandır belki, şimdi de iyi mi ettim kötü mü derdi beni gerdi.

İyi ki de çok param yok benim. Olanıyla da işim yok çok şükür. Kim ne yapıyorsa yapsın parasıyla. Öyle zenginin malı züğürdün çenesini yorar hesabı, sağda solda dedikodu yapanlardan olmak asla istemem. Parasını yiyenlere de yiyemeyenlere de afiyet olsun. Yeter ki kendi parası olsun. O anlamda politikayı kâr kaynağı yapanları da havale ettim Allah’a.

Ne güzeldir ki herkesin şu dünyada bir geçim yolu var. Kendine göre yatırım mantığı da var. Ninem bilezik alır yastığının altına koyardı. Ah bir de borç verdiyse sana geri ödemesi sonsuza dek sürebilirdi. Unuturdu garibim parasını aldığını, ister de isterdi. Artık gerçekten unuttuğundan mıydı yoksa eskilerin uyanık zekâsını mı taşırdı bilemem. Ablam da biraz öyledir. Ne de olsa soya çekim denen bir şey var. Ben de unutuyorum. Ama alacaklarımı. Sevdiklerime bir şeyler verebiliyorsam ne mutlu. Geri gelmiş, gelmemiş… İşini görsün de... O yüzden de diyorum; iyi ki çok param yok benim.

Şaka bir yana şu para nasıl da insanı insanlıktan çıkartıyor. Kazanıyor musun? Daha çok kazanmalısın öyleyse. Asla yetmez! Saldır! Kaybediyor musun? Daha çok risk al o zaman. Risk alasın ki, zararını kurtarasın. Neresinden dönsen kâr falan değil yani. Sabah akşam paraya yor kafanı. Hastalanacaksan dahi umurun olmasın. Para parayı çekiyor, parasızlık parasızlığı. Kimse demedi mi yoksa bunu sana? Elinin kiri insanın para…

İyi ki çok param yok benim. Olsaydı hoş, yemesini de bilemezdim. Ne moda umurumda, ne kimin ne giydiği… Nereler “in” acaba? Ne bilirim ben. Dedim ya millet ne yaparsa yapsın parasıyla. Huzurum yerinde olsun bana yeter. Acaba huzur kaç para eder?