İçimdeki ben

Önce düşündüm ne yazmalıyım? Kendimi dedim, evet kendimi yazmalıyım. Halbuki en zor şey insanın kendisini yazmasıdır, ya yanlı olur ya da gerçek.... 

Resim sanatı ile hep iç içe yaşadım, ilkokulda evimizdeki kara tahtaya tebeşirle resim çizerdim, ilk olarak kardeşimin bir portresini çizmiştim. O kadar güzel olmuştu ki onu uzunca bir zaman kıyıp silemediğim için karatahtayı kullanamamıştım. Ebeveyin olarak buna annem ve babam pek önemsemediler zaman içinde Marmara Üniversitesinde kütüphaneci olarak çalışırken resim bölümünde bir çok dost edindim. Dostlarım resim yapardı ben de nasıl yaparlar diye seyrederdim.. O seyirler resim yapma isteğimi kamçıladı bir kalem ve kağıtla başladım. 

Başladım da öyle bir başlama değil, mükemmeliyetci yapım beni fazlasıyla çalışmaya itti. O kadar çok resim yaptım ki hocalarım şaşkındılar. Yüzlerce resim yaptım önce rebrediksyon, sonra klasik ama tatmin etmedi, okuduğum sanat kitapları, yaptığım resimler ilk kişisel sergimde olur aldı, halen ayni hızla çalışıyorum. Duygularım tualde renklerle şekil alıyor. Bazen başlıyorum.... Bittiği zaman bir hüzün oluyor çünkü o resimle beraber o tualdeki düşlerim de sona eriyor.... 

Düşlerim ve düşüncelerim devam ettiği sürece ben de renkleri kucaklamaya devam edeceğim, sevgiyle......