İçindeki Çocuğu Görebiliyorum!

İÇİNDEKİ ÇOCUĞU GÖREBİLİYORUM

İçindeki çocuğu görebiliyorum! Herkesten köşe bucak kaçırdığın, zırhlar içine hapsettiğin çocuğu…

Biraz ürkek biraz da kırılgan belki ama senin tahmin edebileceğinden daha cesur daha dayanıklı… Her çocuk kadar heyecanlı… Kimseyi umursamadan doyasıya gülmek, ağlamak isteyen bir çocuk... ‘Toz pembe’ hayallerinin peşindeki küçük çocuğu görebiliyorum…Ve senin o ‘toz pembe’ hayallerin önünde yükselttiğin adına ‘gerçekler’ dediğin duvarları da…

Zırhlar içine hapsetmişsin Onu… “Her şey seni korumak için” diyorsun… Korkularını Ona bile itiraf edemiyorsun…

Biliyorsun aslında çocukların düşe kalka büyüyeceğini… Düşmesinden çok düştüğü zaman çevrendekilerin beyninde onunla ilgili oluşabilecek düşüncelerden korkuyorsun… Güçsüz ve zayıf algılanmaktan…

Onun heyecanından… Hiç kimseyi ve hiçbir şeyi düşünmeden senin gibi hesaplar yapmadan hareket etmesinden korkuyorsun… Onun sana hakim olmasından senin yönetmesinden… Evet sen içindeki küçük bir çocuktan korkuyorsun!

Hesapsızca sevmesinden ve buna rağmen hesapsızca sevilmemesinden… Sonucunda yaralanmasından ‘gerçeklerle’ yüzleşmesinden… Yüzleştiği her gerçekle biraz daha büyümesinden ve yavaş yavaş sana benzemeye başlamasından korkuyorsun…

Haklısın Ona izin verirsen belki çok kırılacak ve kapanmaz yaralar alacak ama kim bilir belki de senin hayatta göremediğin şeyleri o görecek, keşfedemediklerini o keşfedecek, senin yakalayamadığını o yakalayacak…

Adalet ve dürüstlük timsali! Onu içindeki ukdelerle yaşamaya mahkum ederek en büyük adaletsizliği ‘içindeki çocuğa’ yapıyorsun. “Her şey seni korumak” diyerek en büyük yalanı O’na söylüyorsun…Her şeyin olduğu gibi ‘adalet’ ve ‘dürüstlüğün’ de kişinin ilk önce kendi içinde başlaması gerekmiyor mu?

İçindeki çocuğu görebiliyorum! Göz bebeklerinin uçsuz bucaksız karanlığında küçük bir ışık gibi heyecanlı ve heyecan verici… Ve merak ediyorum O’nu hapsetmeye iten nedenlerini… Seni büyüten nedenleri…