İğne ile kuyu kazmak

Başlayalı kaç yıl oldu bilmiyorum. Sanırım çocukluğumda annemden görmüştüm. Dikiş dikerdi rahmetlik. Bazan artan küçük kumaş parçalarını sahibinin izni ile alır, onları birbirine ekleyip babaanneme seccade vs yapardı. Babaannem " Ben bunun üstünde namaz kılamam; bu onun , bu şunun elbisinin parcası diye görürüp düşünür namazım bozulur. " derdi:))

Çok severdim parçaları birbirine eklemesini . Burada kırkyama kursu olduğunu duyunca hemen başladım . Benim küçükken yaptıklarımdan farklı idi . Renk uyumu , kumaşın cinsinin aynı olması, sırıma . Gerçekten iğne ile kuyu kazmak .
Bir de öğretmenin titizliği.. Kendi sattığı kumaştan başkasını götürünce azarı işitiyorsunuz .. Birlikte çalıştığım gruptaki hanımlar dedikodu yapınca Japon sanat dünyası, yaşadığım şehir hakkında çok şey öğreniyorum. Ben sessizce kendi işimi yaparken benim neden konuşmadığımı sordular bir gün . Ben de onlara " Sizlerden bana konuşmaya sıra gelmiyor ki ." dedim . Şaka bir yana evde fazla zamanım yok. Orada ne yapabilirsem kar benim için.

Tüm olumsuzluk ve yorgunluğuna rağmen seviyorum , keşke daha fazla vaktim olsa diye düşündüğüm oluyor . Kendimi dinlemiyorum kafamdan kötü düşünceleri atıp parcaları renk uyumuna göre bileştirip bazan bir çanta bazan , yatak örtüsü , bazan da duvara asılacak süsler yapıyorum ..Yaptıklarımın çoğunu kullanmaya kıyamıyorum ama kardeşlerime , arkadaşlarıma veriyorum hediye olarak . Beni mutlu eden bir özelligi de bu kırkyama yapmamın .

Resmini eklediğim yakın zamanda bitirdiğim bir iki çanta . Daha bitmemiş ödevlerim var . Elimi çabuk tutmam lazım çünkü yakın zamanda sergimiz olacak ve başladığım örtünün dörtte biri bitti ..Hadi iş başına .....