İki ayrı yabancı

Gece yarısı,

Sabırla ümidin son bulduğu an,

Karanlığa bakarak bekliyorum,

Gelmiyorsun bir türlü.

Sen odanda, ben odamda,

İki ayrı yabancı.

Bende kalan anılar isyan ettiler yine.

İlk karşılaşma şimşeklerin çakışı,

Ölesiye yaşanan aşk,

Ve evlilik.

Birlikte çıkmıştık yola,

Çalıştık, koşturduk, kol kola.

Sevgimi, aşkımı verdim sana,

Kul köle olurdun sen bana,

Karım derdin, canım derdin,

Sana iki can verdim:

Adaklarla, kurbanlarla,

Doğdu, ilk göz ağrımız,

Kanımız, canımız, oğlumuz.

Mutluluk doğdu evimize,

Tanrım Murat’ımızı verdi bize.

Ardından bahar geldi,

Kızımız, çiçeğimiz, tombik yanaklı,

Güzel bebeğimiz.

İşte aşk, işte sevgi. İşte dünyalar sana.

Şimdi sen odanda, ben odamda,

İki ayrı yabancı.

Herşey onlar için dedik,

Gece, gündüz çalıştık,

Yorgunluğa, üzüntüye alıştık.

Sen ilk aşkım, ilk sevgim,

Yoluna can koyduğum,

Gönül verip sevdiğim,

Erim benim, canım benim,

Aradan yıllar geçti, yaş kemale erişti,

Çocuklar yuvadan uçtu,

Bir yalnızlık, mutlulukla karışık,

Bir hüzün kapladı evimizi,

Boşuna yıpratmışız kendimizi.

Güneşli günler tekrar geldi,

Çocuklar meyvelerini verdi,

Işıklar doğdu evimize,

Teşekkürler yavrularım size.

Bir gün gelecek sen odanda,

Belki de ben odamda olmayacağız.

Sen bensiz, ben sensiz kalacağız,

İki yabancı gitti,

İşte yaşam bitti.

NAHİDE ÇELEBİ(4 Temmuz 1998 Yaşam ve İzler isimli şiir kitabımdan