İki sene sonra sesini duymak...

Pazartesiydi, telefonun çaldı, ekrana baktın, onu ismi yazılı, açtın; şimdi oradayım, dedi, gönderdiğin ikiyi almışlar, ama yeni yasa gereği devre dışı kalmış...

Ne söylediği, ne anlattığı çok da önemli değildi, ben iki senedir hasret kaldığım sesi dinliyordum; oh Allahım çok şükür....

Bana dönebilirlerdi, dedim ona; ben bile zar zor yaptırıyorum işimi, dedi, dedi ardından başka başka şeyler de dedi...

Hızlı hızlı konuşuyordu, sanki benim araya girmemi istemez istemez ya da biran önce sesine sarılmam için şarıl şarıl akıyordu telefonda.

Keşke, dedim, keşke on beş, yirmi gün önce... Sözümü kesti, ben geçmişi sildim, dedi. Ordu-Güllük-İstanbul, birlikte devam edecektim ki....geçmişi sildim dedim ya.....dedi dedi dedi gülerek.

Peki peki peki, dedim, bu kadarı da yeter bana, bu kadarın da. İki sene sonra sesini duymak....

Neredeyim ben, neredeydim, her neresi ise, her neyse, yürüdüm yürüdüm yürüdüm insanlara görünmeden, ılık ılık ağlayarak, mutlu mutlu. Sonra Aşk'ın sesine sığındım; iki senedir sırtımda taşıdığım acıdan kurtuldum, dedim, çok şükür.
Onun sesi şimdi, hep kulaklarımda, ohhhh!...

Ben dedim, aşk'sız yapamam, dedim ben annesiz, babasız, kardeşsiz yapamam dedim daha gür haykırarak: abimsiz!!!...

Ses işte değil mi?
ses
kalın, hızlı
hatta biraz çekinik
ses hep duyduğumuz
bildiğimiz farksız bir ses
işte değil benim için
bu ses onun sesi
beş on on beş yirmi otuz kırk
tüm yaşların
yaşanmışların sesi
sevgi
sevginin ta kendisi
ses onun sesi.