İkiyüzlü belki...

“ Hafta sonu oradayım “ , “ Belki görüşürüz ” dedi adam,

“ Uygun olursan ve istersen “ dedi kadın…

Çünkü biliyordu kadın,

Aralarındaki arkadaşlık dostluğa dönüşecekse, dostluk uzun soluklu olacaksa;

Soru yok. Merak yok. Dün yok. Yarın yok. Neden yok. Niçin yok…

Anlattığı kadarıyla yetinecek.

Duvarlarında ona açtığı kadar yerde tutunacak.

Bir hücre evi kurallarının geçerliliğinde yaşanacak paylaşılanlar,

Ve güvenilecek bir yoldaşa dayamışçasına sırtını…

Düşündü kadın,

Sevmiyordu ikiyüzlü kelimeleri, taşıdığı anlamlarla vurabilirdi insanı beklemediği bir anda…

İşte bu da onlardan biriydi.

Belki…Belki…

Ucu açık sorular gibiydi, herkesin cevabı kendini arttırır ya da eksiltir ya… İşte bu beş harf iki hecelik kelimenin getireceği bilinmezlik de ya çoğaltacak ya da günübirlik bir acı daha yükleyecekti Haziran zamanlarına…

............Çoğalsam bir belkiyle,

Tüm sokaklarım Kuzguncuk

Denize açılan…

Panjurlarına gülümsemen konacak

Tarçın buğulu evlerin…

Uzun sürecek halaylara duracak gözler

Serinlerken gölgelerimizin keşfinde............

Görüşürlerse

Masalının yeniyetme düşleri olurdu bu coğrafya…

Görüşmezlerse

Masalbozumu şaraplarına yatırırdı kırık düş ( ünce ) lerini… Sabaha buruk ama karası kızıla dönmüş bahanelerle uyanırdı nasılsa…

Sonra

Bekleme sarhoşluğu geçsin diye,

En köpüklüsünden bir öyküye dönüştürürdü yaşadıklarını. Yazdıktan sonra, sayfaları kapatıp tekrar açarak en sahicisinden uydurmalarla bir öyküfalı bakardı kendine; her kelimesini üç vakte kadara yükleyerek; her cümlesini hanesine kısmet varsayarak; her paragrafını iki uzun yola çıkartarak ve öykünün son cümlesini sevinç gözyaşı niyetine damla yaparak…

Ama

Görüşürlerse

Ki

Belki içinde bir ihtimal,

Mutlaka

Yüreğinin sararmış bir fotoğrafını isteyecekti, yalnızlığın keşif haritası niyetine…

Ama

Görüşmezlerse

Ki

Belki içinde bir ihtimal,

Çocuksu bir şaşkınlıkla yüreğinden kayıp duran yıldızları seyredecekti

Ve

Yine de gelecek sefer için bakire bir dilek tutacaktı, bu yıldız kaymaları bitmeden…

Ama

Hiç kimse,

Hiç kimse

Bilemeyecekti önce kimin yüreğindeki yıldızların kaydığını…

Sevtap Özkahraman

(Haziran 2010 / Ankara)