İlk...

Yazmak ne tuhaf bir serüven; sadece kendiniz için yaptığınızı sandığınız birşeyken zamanla sizi aşıp başka bir kavrama dönüşüyor. Yazdıklarınızı okuyanlar çoğaldıkça sorumluluk hissediyor, yazamadığınız yahut yazmadığınız zaman rahatsız oluyorsunuz. Gündelik hayat içinde başka zamanlarda hiç te sıradışı olmayan birşey yazan insan için çok değerli bir malzemeye dönüşebiliyor. Paylaşmak, aktarmak istiyorsunuz, zannederim bu isteğin özünde "toplam farkındalığı" çoğaltma çabası var. O kadar çok kişi o kadar çok şeyden habersiz yaşıyor ki, bunu acıtıcı bir şekilde anladığınızda kendi anladığınızı anlatmak isteğinin önüne geçemiyorsunuz. İşte o zaman yazmak sürekli bir serüvene dönüşüyor, bir tür kılık değiştirme bu. Sadece okur olmanın artık size yetmediğini farkettiğinizde "okur-yazar" gömleğini geçiriyorsunuz sırtınıza, kafanızda dolaşıp duran, boşlukta yüzen sözcükler yan yana dizilip cümle olmak istediklerini durmadan tekrarlıyor. Yazmak aslında kafada başlıyor, sessiz bir eylem gibi tasarlanıyor herşey, son noktayı kafanızda koyup yazıyı tamamladıktan sonra yapıyorsunuz yazma işini. Ya da belki ben öyle yapıyorum, bütün yazılarım önce kafamda bitiyor, sonra kağıda ya da bilgisayar ekranına yerleşiyor. "Bugün ne yazsam acaba?" diye düşündüğümü hiç hatırlamıyorum, hayat kendi hikâyesini zaten kendiliğinden yazdırıyor bana...

Bundan böyle "Handante" başlığı altında hayata dair pek çok şeyi buradan yazıp gökyüzüne bırakacağım. Uçan balonlar gibi süzüle süzüle yükselen sözcüklerimin ipini kimler yakalar, bilemiyorum. Bildiğim tek şey var ki; yazılanlar okunup başkalarının hayatlarına dokunduğunda yazmanın kendine dair lezzeti artıyor. Yazı ancak o zaman çoğalıyor, yazı yazıyı okundukça çağırıyor. Bu serüven içinde birlikte çoğalmak dileğimle...