İnci Profiterol (Tarihi Lezzet)

Bu şehir eskileriyle güzel.

Yıpranmışlıkları, yaşanmışlıkları ve tarihi barındıran mekanlarıyla. Her yapısı ayrı anı taşır tuğlalarıyla. Ve her sokağında eskiye dair bir anı barındırır tüm mağrurluğuyla.

Bu şehir tarihine dokunulmadığında güzel. Yılların eskitemediği tatlarla donatıldığında. Nesi meşhur? Diye her sorana; verilecek bir cevap bulundurmasıyla.

Geçtiğimiz akşam Beyoğlu İnci Profiterol’ün tahliye sahneleri yansıdı ekrana. Yıllardır onca insanı ağırlayan, profiterol denince akla ilk gelen o adresin önündeki hüzünlü kalabalıkla.

“Dur” denilemezdi belki evet, ne de olsa emir büyük yerdendi ama yitirdikçe yitiriyoruz korkusu taşımadan geçemedi kimse belli ki ekrandan bakıldığında.

Hep adını duyardım küçükken. Sonra zaman geçti, İstiklal Caddesi’ne gitmeye başladığımda uğradığım yerler arasında ilk sırada olurdu.

O kalabalığa karışıp önce kitaplarımı aldığım, sonra dükkanlardan dışarı sızan müzikler eşliğinde yürüdüğüm caddede beliriverirdi sağ yanımda.

Tarih kokardı o dükkan sanki. Görünmez bir kalabalık gizlerdi içinde. Farklı kültürlerin insanları ayak basmıştı yerlerine. Bilen bilirdi ama dışarıdan gelen turistler bile methine şahitlik ederdi.

Taze çikolata kokusu süzülürdü kapısından içeri girişte. Ve insan bilirdi ki orada bulunan her şey o günün sabahında hazırlanmış birer sanat eseriydi.

Yıllardır aynı yerde duran dükkan şimdi gittiğimizde yerinde yeller eser oldu.

Kim bilir diyorum çekinerek; kim bilir daha neleri yitireceğiz. Daha nelerin gözümüzün önünde kapanışına tanıklık edeceğiz ve daha ileriye geldiğimizde bugünden nasıl bir tarih olarak bahsedeceğiz?