İnci tanesini okyanus alan kız

Okyanusun dibinde buldum inci tanemi...
Koskoca okyanusta ufacık, güzel ve çok değerli inci tanesiydi o. Aldım hemen sakladım.
Yüzdüm, yüzdüm, yüzdüm...

Nasıl kimse görmemişti o inci tanesini benden önce, nasıl kimse almamıştı..? Alıp bırakmış olamazdı değil mi..? Beğenmemek gibi bir seçenek olamazdı o kadar güzel bir inciyi...
Okyanus büyüktü evet ama tek dalgıç da ben değildim... En azından dalgalar onu daha derine götürmüş olmalıydı... Ama götürmemişti. Aldım, sakladım. Yüzdüm bunları düşünerek.
Sudan çıktığımda güneş olanca parlaklığıyla karşımdaydı. Çıktığımda öyle hızlıydım ki vurgun yiyeceğimi zannediyordum. Ama yemedim...
Sudan çıktım, incime baktım. O benimdi... Hala inanamıyordum! Birden elimden kayıverdi. Suya düştü aynı hayallerim gibi... Arkasından gittim, koştum. Yalvardım kaybolmasın diye ama sular aldı götürdü onu benden.

Geldiği yere gitmişti aslında, uzağa değil... Ama artık ne bende geri dönüp onu alabilecek güç kalmıştı; ne de döndüğümde inci tanem aynı yerde olacaktı...
Son bir takatım kalmışmıydı yoksa..? Korktuğum havanın kararmış olmasından mıydı? Onun için mi dönemiyordum derinliklere... Bunu sadece o küçük, güzel inci biliyor...
En çok o incimin elimdeykenki zamanıma üzüldüm... Boşa geçmişti çünkü. Keşke elimdeyken bunlar nasıl oldu, nasıl ona sahip oldum diye düşünmek yerine o anın tadını, ona kısacık bir süre bile olsa sahip olmanın keyfini çıkarabilseydim... En azından kaybeder miyim acaba kıymetlimi diye düşünmeseydim... Belki o zaman kaybetmezdim.

İşte benim tek pişmanlığım budur...