İnişin yokuşu, yokuşun inişi vardır…

Her kemalin bi zevali, her zevalin bi kemali vardır atasözüne istinaden aldım kalemi elime. Beynimiz gün boyu yasadıklarımızı bir kayıt altına alır ve attığımız her adım zihnimizdekilerle şekil alır. İşte sokakta nerede olursam olayım kısa bir an bir köşeye çekilip insanları izlemekten keyif alıyorum ve herkese tavsiyemdir mutlaka uygulayın. Bir insanla saatlerce sohbet etmek yerine uzaktan 5 dakika hareketlerini, tavrını, insanlarla sohbetini izlemeyi deneyin eminim saatlerce muhabbet etseniz bu kadar fikir sahibi olamazsınız hakkında…

Bakmayın aktığına cümlelerimin. Çözemediğim çözmeye çalıştığımda içinden çıkamadığım şeyler var. Karşımızdaki insanın bizimle konuşurken yalan söylediğini tahmin edip kelimelerinin yalan olduğuna beynimiz inanırken neden kalbimiz bunları doğru olarak algılar ya da algılamak ister. Ya da şöyle anlatıyım. Neden Sevdiğimiz insanın her yalanında bir doğru ararken sevmediğimiz insanın her doğrusun da bir yalan ararız… Bir çoğumuz sevdiklerimiz fakat sevilmediklerimiz tarafından elbette kandırılmışızdır.. Olayın gerçek boyutunu karşı tarafın zafer çığlıklarını attığında anlamışızdır…Gerisi acı, gerisi hüsran…

Yalanın merkezi olmuş insanlara diyeceğim o ki ;

Ey insanoğlu gün gelecek o çıktığın yokuştan inmeyeceksin aldığın ah’ların ağırlığıyla yuvarlanacaksın…Tam ortada karşılaşacağız .Çünkü sen düşerken iyilerin kalbindeki vicdan duygusu o yokuşu çıkıyor olacak …