İnsan maskesi

küçük harflerle konuşurduk eskiden

hissemiz çok ölmek, az yaşamak olsa da

özümüze el sürmeden

başaklar gibi, birbirimize bereketle eğilir

aynı göğe bakardık

ellerimizde çiçek lekesi

cem, zılgıt, semah, secde hepsi bizimdi

birimiz dağa, birimiz denize dönük

iki sırt boşluğu/nda kuşkularımız yokken

korkular düşmemişken içimize daha

haritamız bir düşmanlarımız bir/di

bir bir dürülüyor doğruların hepsi

günün gözlerini oyup

gecelere koşuyoruz durmaksızın

boyunduruğundan çözdüğümüz karanlığa mağlup

arsızca soluk telâşlarındayız

zaman perdesine sığmayan tabutların çivi çerçisi bizler

riyayla, diz boyu uçurum satışlarımız sürerken

ucuz animatörler

var güçle sıkıyor Anadolu’ nun boğazını

kanla serpilen beşinci mevsimde tutsak sevi

kalbi ağrılı bahtsız çocuk

sessizliğin toprağındaki çiçekleri suluyor gözlerinin gölünden

bize değdi kırk yalana değmeyen ateş

ezberlediğimiz canavar yüzlerinizde insan maskesi

hiçbir teyemmüm, hiçbir su arıtamaz sizi

(8 Şubat 2017)

Hâdiye Kaptan

c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.