İnsan Olmak

              Hayatımızın en kritik yaşlarındayız. Belki geleceğe dair umutlar ve hayaller haricinde pek bir şey göremiyoruz. Aynı zamanda bu kadar istekli olmamıza rağmen çoğunlukla beklentilerimizi unutup monoton bir hayat yaşıyoruz. Zaman geçtikçe her şey daha çok yerine oturuyor ve çözülmeyi bekleyen bir bilmece olmadığını fark ediyoruz. Hedefler belirleyip ve belirlediğimiz hedefleri incelediğimizde belki de yeterince çaba göstermediğimizi görüyoruz. Yaşayarak deneyimlediğimiz üzücü aynı zamanda hırslandırıcı olayları tekrar yaşamadığımız sürece rafa kaldırıyoruz. Halbuki deneyimlediğimiz zaman bunun bir kırbaç gibi devamlı acı verip başarmak istediğimiz şeylere olanak sağlayacağını düşünüyoruz. Beklide bazen “Her şey bu kadar yorucu olmak zorunda mı?” diye soruyoruz. Belki eksiklerimizi gördükçe motive oluyoruz ya da olmuyoruz fakat zaman geçtikçe eksiklerimizin hiçbir zaman bitmeyeceğini fark ediyoruz.

              Zamanın bir ritmi var ve bunun farkında olup her zaman bu ritmi hissetmek istiyoruz. Ritim insana tutku ve motivasyon sağlıyor aynı zamanda hırslarımızı ve üzüntülerimizi yaşatıyor. Zamanın bir bilmecesi var ama çok kısıtlı bir süreliğine zaten daha sonra yeni bir bilmece ile eskisi yok oluyor. Daha kaç bilmeceyi çözemeden hayatımızı sürdüreceğiz bilinmez ama doğru teşhisler ile birlikte bu süreç daha kolay gibi.

             Hedeflerimize ulaşabilmek için bu kadar çaba gösterirken acaba insan olduğumuzu unutuyor muyuz? Eğer öyleyse bugün kendimize bunu hatırlatmak için çok geç değil.