İnsan olmaktan, utanmıyorsun!

                                                                    İnsan olmaktan, utanmıyorsun!

 

İnsan olmaktan dolayı hiç utanmıyorsun! Dün akşam bilgisayarımın başına geçtim. Bilgisayarımın önünde duran etrafında döner beyaz koltuğumun yüksekliği benim boyuma göre ayarlı selesinin üzerine rahatça kurulduğumda saat 22:00 civarıydı. Gün biterken, birkaç tane bitirmem gerekli işlerim için düğmesini açarak, çalıştırdım.

 

Ve sen, sebebini bilmeden aklıma düştün birden! 

 

Sen, üzerini çoktan kapattığım, hayatımdan eksilen bir sayfaydın!

 

Zihnimin ortasında herhangi bir iş falan kalmayınca da gene daha önce çok kez defalarca düşündüğüm senin hakkında bir defa daha kendimle düşündüm ve şunları kendime yazdım ama başkaları da bilsinler istedim: 

 

“Sen, dedim ben, kendi kendime.. insan olmandan kaynaklı nezaket, incelik, merhamet, erdem vasıflarından bir an olsun utanmıyorsun! Sen, dünyaya insan olarak geldin. Fakat zamanla sana güzel bir armağan olarak takdim edilmiş, büyük bir şansın olan hayatında çok yazık ki maalesef insanlık dışı olan yapılacak ne varsa hepsini yapmaya kötü bir nefisle ve büyük bir hevesle yeltendin ve giriştin!

 

Şimdide bulunduğun ömür yolundan bir milim olsun sapmadan sana ömrün boyunca emek versen karşılığını asla ödeyemeyeceğin bir nimet olan teneffüs ettiğin her nefeste ve attığın her bereketsiz miskin adımda ölü konumundaki düşünce, duygu, davranışlarınla bu çok yanlış giden çok kötü soysuz yaşantından hala vazgeçmiyorsun!

 

Sen, sanki ta ki diyorsun, bu kötü dünyadan beraberimde bütün kötülüklerimi de kalbi olmayan bir cansız beden olarak alıp, gideceğim ben gibi olan o çirkin o bedbaht yere sonsuza kadar götüreceğim. 

 

Zaten bir hiç olarak günlerimi zararına tükettiğim ve hiç yokmuşçasına bir hiç olarak yok olup, gideceğim günü bekliyorum beyhude karanlık dünyanın çukurunda.

 

Lakin sen de biliyorsun: Sen, ben, hepimiz insanlığın yüksek meziyet ve değerleriyle dünyayı yaşanası güzelliklerle bezenen iyi bir yer yapmaya söz vermiştik. 

 

Sonuç olarak, benim gibi ve herkes gibi bir insansın sende nihayetinde. Senin için son derece üzgünüm insan kardeşim benim. Ama olsun. Allah, doğruluk, dünya iyilikler versin sana.

 

Gözlerimi tekrar dünyaya açtığımda artık kör karanlık yerini çoktan parıldayan yaldızlı aydınlığa bırakmıştı. Mutluydum yeniden kendimle ve gözümün gördüğü, aklımın kavradığı, gönlümün sevdiği, ruhumun hissettiği dünyanın bütün güzellikleriyle bir arada olmaktan.”