İnsan olmanın erdemi, ''Aile terbiyesi'' !

Hangi yaşta olursak olalım, her zaman karşımıza çıkan ve üzerinde durup düşünülmesi gereken en önemli konulardan birisidir ‘’aile terbiyesi ‘’..

Bugün insan olmanın erdemine ulaşmış kişileri, ‘’ aile terbiyesi almış ‘’olarak nitelendirirken, bu erdeme ulaşamamış kişileri de ‘’aile terbiyesi almamış ‘’ olarak nitelendiriyoruz.

Bilindiği üzere; insanı insan yapan bazı niteliklerin kazanılması ve topluma uygun davranışlar edinilmesi, toplumsallaşma süreciyle önce aile ortamında gerçekleşir.

Kişiliğin, konuşulan dilin, normların, inançların, kültürün kazanılmasında ailenin önemli payı vardır.

Anne babanın birincil görevi, çocuklarını iyi bir terbiyeyle, ( güzel ahlakla ) yetiştirmeleridir.

Peki, aile terbiyesi nasıl kazandırılır?

Her şeyden önce, anne babaların iyi birer örnek olmaları gerekiyor.. Çünkü; çocuk ailesinde ne görürse onu uyguluyor yaşamı boyunca..

Ailede; inançlı, geçimli, mazbut, nazik, hoşgörülü, dürüst , vatan, bayrak, millet sevgisi oluşmuş kimseler gördüğü takdirde kendisi de bu örneklerle bezenir.

Tabii bunun tam tersi; sürekli hakaret, kavga, dövüş ve manevi değerleri olmayan ailede yetişen bir çocuğun terbiyesi de tıpkı ebeveynleri gibi olacaktır.

Anne babalar çocukların davranışlarını onlara hissettirmeden daima kontrol etmelilerdir.

Doğru davranışları karşısında ödüllendirirken, yanlış davranışları karşısında onları kırmadan ikaz edip, yaptığının doğru olmadığı güzel bir dille anlatılmalı..

Ancak buradaki önemli nokta ;çocuğa yanlış olan davranışlarının kabul ettirilmesi. Çocuklar yanlışı kabullenirse, doğruya yönelirler, tıpkı biz büyükler gibi :).. Aksi takdirde aynı hatayı tekrar ederek, bu kusurların onun karakterinin bir parçası haline gelmesi engellenemez.

Ailede maneviyat;

Hepimiz biliyoruz ki; çocuklar Yaratıcımızın bizlere birer emanetleri. Ondan gelen emanetleri O’na layık birer evlat olarak yetiştirmek de ailelerin en önemli görevi.. .İman gücü, özellikle annelerin çocuklarına aktarabileceği en önemli değer. Hakk’a dayanan mevhumlardan uzak, muhasebesiz ve kontrolsüz yetişen bir insanda sevgi, saygı, merhamet, vicdan gibi duygular noksan olacağından; şiddete meyilli, vatan sevgisinden yoksun, terörist birer cani olmasından daha doğal ne olabilir ki?

Bir söz vardır bilirsiniz;

İnsan yedisinde neyse, yetmişinde de odur diye..

Sanırım, kişiliğimizin, karakterimizin okul öncesi dönemde ailemizden aldığımız terbiyeyle gelişimini ve bir ömür boyu sürdüğünü anlatan en önemli atasözlerimizden biri..

Bugün bulunduğumuz noktanın birincil nedeni, ailemizde aldığımız terbiye.. Sonra eğitim ve diğer faktörler..

Bunu güzel iki örnekle açıklamak istiyorum;

* Bir öğrenciye ders esnasında konuşmamasını söylediğim zaman; anlamıyorum, anlamadığım dersi dinlemek zorunda değilim, konuşur konuşurum demesi …. aile terbiyesinden yoksun olduğunu gösterir.

* Burada yazdığım bir yazıdan dolayı, şahsıma saygısızca yorum ya da mesaj yazanlara, saygıyla cevap vermem ya da susmam aile terbiyemden dolayıdır.

Yüreğinizden sevgi, ruhunuzdan vicdan eksik olmasın..

Sevgi ve ışıkla.