İnsan sevdiğine yarasını verir mi?

Bağa tele her değdiğinde tamburdan çıkan nameleri su damlalarının çıkardığı sese benzetir üstatlar… Hani baharın yağar yağmur; çatılardan, saçaklardan usul usul damlar… Bir sihir gibi aklınıza dolar tüm anılar… Bırakırsanız kendinizi ahenge; yağmur içinize yağar…

Sıcacık bir sarılmanın, o büyük, tarifsiz sıcaklığına ihtiyaç duyarsınız hani o an; konuşmadan, başka hiç bir şey yapmadan yan yana olmanın; sımsıkı sarılıp susmanın başka hiçbir şeyde olmayan iyileştiriciliğine…

Sadece orda olduğunuzu, sarıldığınız kişinin orada olduğunu, yanınızda olduğunu hissetmektir tek istediğiniz… Canının sıcaklığı, teninin kokusu…

İstersiniz ki, sevdiğiniz alsın sizden tüm yaralarınızı, acılarınızı… Aşkın terapatik büyüsüdür bu… Aşkın kalkansız girilen sığınağıdır bu…

Bazen sadece sarılmak, birbirine sokulup öylece kalakalmak; romanların, şiirlerin, filmlerin anlattığından kat be kat fazlasını anlatır, yaşatır, hissettirir… O an tek olur ruhlar, hissiyatlar, duygular aynı frekansta titreşir. Yaralar alınır, yaralar verilir; sevinçler alınır, sevinçler verilir…

Zaten insan sevdiğine en çok yarasını verir,

Zaten insan yarasını bir tek sevdiğine verebilir…