İnsanın Var ile Yok Arasında Anlam Arayışı

Kendini sorgulayan bir canlı olarak insan, kainatta yapayalnız mı? Sizi bilmem ama bana insanın kainatta yalnız olma fikri çok dehşetli geliyor. Durun, uzaylılardan bahsetmiyorum. Görünenin perde arkasını kastediyorum. Boyut ötesini…

Melekler, cinler, tek başına bütün varlığın sahibi olan Yüce Allah ve diğer bilinmeyen görünmeyenler… Onlardan bahsediyorum.

Kendini arayan insanın, yalnız olmayacağı fikri ancak onu sakinleştirebilir.

Şu koca evrende yalnız olsaydık, hakikaten çok korkunç olurdu. Bir yankıya ihtiyaç duyar her zaman, insan. Öte alem, insanın ihtiyaç duyduğu yankıdır. Esasında insanoğlu, hiçbir zaman yalnız olmadı. Hiçbir zaman terkedilmedi. O hep kalabalıktı. İç alemiyle, dışıyla hep kalabalıktı. Pozitivist dünya görüşü bunu anlamakta zorluk çekebilir. Ancak, din der ki sen hiç terkedilmedin, şah damarından bile yakındayız sana, meleklerce gözetlenmektesin ve her yaptığın kayıt altında.

İşte bu, yani hiç tek başına olmadığımız şuuru, insanı kendine getirir. Aksi halde şu koca kainatta bir meteor tozu gibi savrulmamız ihtimali çok yüksek. Şu zerre halindeki insanı güneşlerden yüce kılan bir hal var. Onu da ancak dinin şu seslenişinde bulabiliriz: (mealen) size şahdamarınızdan daha yakınız, içinizi dışınızı sizden daha iyi biliriz, siz hiçbir zaman terk olunmadınız, Allah sizinle beraberdir.

Evet var ile yok arasında anlamı ancak Allah ile bulur insan. Mutluluğun ve huzurun kapısı da ancak böyle açılır. Şimdi oku, yaratan Rabbinin adıyla.