İnsanlar tanıdım

İnsanlar tanıdım epey güçlüydüler. Gölgelerinde ezilmekle suçladılar beni, yılmadım. Her geldiklerinde gideceklerini düşleyerek uyandım sabaha. Onlarda kabullenecek varlığımı diye düşündüm durdum.

İnsanlar tanıdım, öfkeliydiler. Kendi hırslarının esaretinde saldırıyorlardı. Korktum ama hiç belli etmedim.

İnsanlar tanıdım, mutluydular. Hayatın engebesine inat her zorluğa göğüs gererek vazgeçmeden yürüyorlardı.

Kıskandım ama art niyetim olmadı. Onlar gibi olmak için çalıştım.

İnsanlar tanıdım. Yoklukla barışıklardı, bir dilim ekmeği 4 kişilik aile paylaşırdı. En küçük lokmayı alan çocuk mırıldanarak annesine bakardı, annesi sessizce kendi payından böler ve tokum derdi.

Gerçekten de toktu, karnı aç olsa ne yazar; gözü, gönlü, aklı fazlasını istemiyordu.

İnsanlar tanıdım, isyankardı. Onca bereketin içinde olmayanı arar dururdu. Bazen düşman olurdu kendine. Aynaya bakar, kısmetsizliğinin sorumlusu bilirdi suretini.

İnsanlar tanıdım
bazen ben gibiydi
Rüzgar gösterirdi yönünü
Ağlamaklı bir şarkıda sakinleşir saatlerce düşünürdü.
İnsanlar tanıdım ben den fazlasıydı,
Korkardım onlara yetişememekten
Yalnızlığımdan,

Kalabalığımdan
Düşlerimden,

Düşleyemediklerimden korkardım.

Ben insanlar tanıdım teker teker
Bir kendimi göremedim gözlerinde
Kendimi tanımak sizi anlamaktan daha zordu.
Ne istediğimi-

Neler yapabileceğimi hep sakladım
Sorun şu ki herşeye katlandım zamanla,

Ben kendime çok zor alıştım'

Sevgiler...

(13 KASIM 2011- HANDAN KÜÇÜK AĞUSTOS MEVSİMİ ADLI KİTABININ İMZA GÜNÜ İÇİN İSTANBUL TÜYAP KİTAP FUARINDA 2 NOLU SALONDA)