İnsanlar ve hayat

Havanın bulutlu halinden içimde fırtınalar kopuyordu. Yüreğim her zamankinden daha hızlı çarpıyordu, bugün. Beklediğim bir telefon gelmek bilmiyordu ve saatler durmadan ilerliyordu.

Bugün yine kırık kalbimi düzeltmek için bir şeyler yapıyordum. Adeta kendimi avutuyordum. Oysa ki o uzakta bir yerlerde hayatının zaman akışını izliyordu belki de.

Bugün yine aynı şeyleri yaptım. Dışarıdaki temiz olmayan havayı soludum ve kendime gelmeye çalıştım ama yapamadım.

Bugün yine düşündüm. Hayatımı gözden geçirdim. Neler yaptığımı kimleri düşündürdüğümü kimleri üzdüğümü ve kimlerin beni kırdığını… İnsanların yapmacıklığını düşündüm ve karar verdim ki rol yapan herkes iyi bir oyuncu olamaz.

Bugün yine kendimle baş başa kaldım ve yine kaldığım bu yalnız saatlerde düzenimi düşündüm, düzenimle beraber gelecek olan geleceğimi düşündüm.

Sanırım yine çok düşündüm ve boş kaldım yalnızlığımda. İnsanların oyunlarına belki de çok geç kaldım. Yıpratma yarışı kimilerinin hırsı olmuş. İnsanları üzmeyi kendine vazife bilen iyilikten aciz bir sürü insan dolmuş her yer.

Kimi insanlarda sevgisizlik doğurmuş karşılarındakine. Yaşanmış bir kısa öykü olarak gördüğümüz beraberliklerimiz bizi nereye götürebilir ki?En fazla hayal dünyasına… Ne kadar gerçek olacak ki? Bizi gerçekten sevdiğini söyleyip bizi umursamazca farkında bile olmadıkları tek bir kelimeyle kıran sevgililerden gerçek ne beklenir ki?

Umutsuzca bakıyorum artık etrafa hiçbir şey anlamlı gelmiyor artık. Eskisi gibi her kelimeye her harfe anlam yüklemektense hiçbir şeyi çok düşünmeden gülüp geçmeyi tercih ediyorum. Çünkü insanlar çok aciz yaratıklar.

Ne sevgi ne aşk ne de insanlık? Bende var bu özellikler diyenleri merak ediyorum? Hayatlarında kaç kişiyi ağlatmışlardır haberleri bile yoktur. Buna eminim.

Geç kalmış bir yarışın içinde olmak canımızı acıtmak yerine biraz duygularımızı mantıkta doğru bulduklarımızla bağdaştırırsak belki biraz olsun gerçekleri yaşarız.

Hiç kimse mutsuzluğu hak etmez ve hiç kimse kendini mükemmel hissetse de mükemmel olamaz.