İnsanlığı yok eden dört şey: Din, para, aşk, onur

İlginçtir bunlar aynı zamanda bizi var ettiğine inanılan şeyler. Bunlar olmasa yaşayamazmışız. Ama biz bunlarla da yaşayamıyoruz. Madem öyle bunlar olmasın biz de olmayalım…

Ben Kerim Korkut, bir şeyin yarattığı sorunları çözme anlayışına karşıyım. Hele ki o şikâyetler ayyuka çıkmışsa konu ne olursa olsun (varlık sebebim dahi olsa)  o şeyi sorgularım. Kaldırılabilecek durumdaysa kendisini kaldırırım. Yani sorunlarıyla uğraşmam. İnsanlık kan ağlayacak, kutlu yollar diye biz bunlara sarılacağız.

Bizler dinin sorunlarını çözeriz diye kendimizi avuturken Allah bizi kurtarsın diye dua edenler hâşâ Allah bizi Allah’tan kurtarsın diye dua ediyorlar. Birileri dini bu hale getirdiyse ne yapacağız?

Ve para… Mal, mülk… Parayı güç/onur/itibar olarak gören zihniyet dünyayı kan ve gözyaşı içinde bıraktı. Irak’ta, Suriye’de ve daha dünyanın birçok yerinde savaşın nedeni para. Birileri silah satıp para kazanacak diye milyonlarca insan ölüyor. Ve sizler bilinçsizce servete zenginliğe övgüler diziyorsunuz.”Bir insanın 100 milyar doları olamaz, sınırsız zenginliğe sınır konulmalı” başlıklı bir yazı yazdım. Okuyan olmadı.

Oysa derdim dünyayı bu belalardan kurtarmaktı. Hem kandan gözyaşından şikâyet ediyorsunuz hem de bunları yaratan nedenlere ilgisizsiniz. Çocukları öldüren o silahları kapı komşunuz muhtar Hasan satmıyor. Milyon dolarlar için dünyayı ateşe atan aç köpekler satıyor! Sizler mağdur ve masum edebiyatıyla şundan bundan şikâyet edip duruyorsunuz ama dünyayı yok eden düzenlere bilmeyerek destek verdiğiniz için onlar kadar suçlusunuz! Ne yapacak milyar doları? En iyisi dünyayı ona verelim. Bir de başka yönü var, bu para alın teriyle kazanılır mı? Ya çalarsınız, ya da silah, uyuşturucu, kadın satarsınız. Aşırı zenginliği destekleyenler ( ve bu nedenle yazımızı okumayanlar) kimi desteklediğinizi gördünüz mü?

Kerim Korkut’un bütün yazıları dünyayı kurtarmaya yöneliktir.

Ve aşk… O kadar masum ki, herkesin dilinde, gönlünde… Bu bela yüzünden dünyada ne kadar insan ölüyor biliyor musunuz; ne kadar acı çeken var? Oysa hastalık. Verem gibi, kanser gibi… İlacı zaman. Bir süre sonra unutuyorsunuz. Unutamayanlar müzmin hasta. Bunun bir de “sevgi” versiyonu var… Dünyayı kurtaracakmış bunlar!

İnsanlar birbirinden hoşlanabilir. Alırsın, seversin, yatarsın. “Ben istiyorum o istemiyor” O zaman sende sorun var. Seni isteyeni isteyeceksin, başka şansın yok. Hem ben hallederim, merak etme; kapısının önünden bile geçemezsin. Sonuç olarak aşk mıdır ne zıkkımdır olmasa ne bu ölümler olur, ne bu acılar. Ama demek ki sizlerde de biraz var yani; aranıyorsunuz. Dikkat ediyor musunuz insanlar akıllandıkça bu zerzevat da yavaş yavaş unutuluyor. Seviyorsa/hoşlanıyorsa alıp götürüp yatıyor. Yok, ağlayacakmışım da, intihar edecekmişim de, öldürecekmişim de… Hem aşkınızı yaşıyorsunuz hem de kimseye bir şey olmuyor. Gencecik çocuklarımız intihar edeceğine onlara bu saçmalıkları aşılayanlar intihar etsinler!

Ve onur… Aslında benim de bir onurum var; ama hiç kimseninkine benzemiyor. Ben kişilerle değil onur kırıcı ortamı yaratan sistemle uğraşırım. Ayının biri otobüste ayağıma bastı. Dövsen nolur, öldürsen nolur; ayı zaten. Ben onu o seviyeye getiren sistemin yakasına yapışırım. Bunu neden eğitmedin? Üniversite mezunu, yine yapıyor. O zaman yanlış eğittin. Ne yapsak iflah olmuyor, kanı bozuk; insanların arasına sokmam.

Onur insanlığın en büyük düşmanıdır… Gurur normal; çünkü kişinin kendi duygusu. Ancak onur yukarıdan veriliyor. Vatanseverlik onurdur, onuru için öldürür. Onurlu denen kimse dini için öldürür. Bayrağı için öldürür. Kitabı için öldürür. IŞİD’e niye kızıyorsunuz ki, onurlu işte! Onurlu insan  lan desen öldürür. Bugüne kadar dünyada işlenen cinayetlerin %90’ında onurlu denen bu insanların parmağı vardır.

Belki de bunlar dünyanın yüksek tepeleri. Ve yüksek tepelerde yaşamanın böyle bir bedeli var. Ama ben bu bedeli kabul etmiyorum.