"Babama Mektup" Oğuz Atay'ı yolcu ederken...

Oğuz Atay benden az önce gitti.

Korkuyu biraz fazlaca bekledim. Beklettim. Birlikte gittiler. Sen kal, dediler. Şimdi sana babandan mektup gelecek.

Önce ben yazsaydım...

Şöyle iyice kendime ve geriye yaslansaydım. Yaşlanmadan iyice içimi dökseydim, açsaydım....

".....aklımca asıl babamı kendime saklıyorum."

Bende bir akıl var. Haa, asıl babam  bende. Evet, itiraf ediyorum baba, seni kendime sakladım. Öyle sakladım ki, bulamadığım da oldu, tam ihtiyaç anlarımda. Baba, beni anlıyor musun? Ya da baba, ben seni anlamayı becerebildim mi, hani o hayatı yaşarken?

" Galiba biz, babacığım, birbirimizi hep böyle anlamadan sevdik."

Anlamadan sevdim. Anlamadan sevdin baba. Bir sorun var mı? Bunu sorgulayan var mı? Soru sorup bir cevap arayan var mı?

Sahildesin. Denize bakıyorsun. Beni arıyorsun. Konuşuyoruz.....Tepdesin bir başka gün ve saatte, yaşarken; aşağılara bakıyorsun, böyle hallerde, hallerimde aklıma düşüyorsun, diyorsun telefonda. Konuşuyoruz oralardan, senin taraflardan....

Anladım. Sen beni anladın baba.

1. Not: Ben buradayım baba, ya sen nerelerdesin?

2. Not:

Sakladım bende

bir başka beni

gizlendim

baba seni sorguladım

beni buldum

korktum

daha içe sığındım

ve anladım

aynı anda anladın

güzel yaşadık

yetti ve yetiyor ruhun.

Ş.Y.