İntibah

" Pişmanlığım yaptıklarımdan değil, asıl pişmanlığım yapamadıklarıma" sözünü söyler dururken bir baktım ki ne aklım kaldı, ne de akıllanacak zamanım. Gençlik heyecanı, sorumsuzluk ve çoğu da doyumsuzluk dürtülerinin beni dürttüğü "düttürü dönemlerin" klişe sözüymüş meğer. Şimdilerde artık pişmanlığım yapamadıklarıma değil, "yaptıklarıma"ymış meğer. Meğer ama, neye yarar meğerler, keşkeer..!?

Olayları kişiselleştirmeden, özele inmeden söyleme gayreti ile tıkanıp duruyor elim. Ben yazmaya başlarken heyecan yapmıştım bayağı. Sonraları duraksadım. Baktım pek okuyan yok, sadece ben değil, çok kalite yazan arkadaşlar da dahil. Mutlaka çok okunan vardır tabi. Çok okunan az okunan meselesi değil benimkisi; Burdan okuyup küsen de oluyor, kendine pay çıkaran da, husumet duyan da... En kötüsü defterden silip, tüm kapıları kapatanlar. İşte benim son pişmanlığım da burdan başladı. Edebiyat tarihimizde önemli yeri olan ancak o günün basit konulu romantizm akımının gölgesindeki "intibah" romanının öteki adıdır "son pişmanlık. "Ata sözü olarak da ne güzel demiş atalarımız:" son pişmanlık fayda etmez". Malesef etmez. Deneyerek, yaşayarak gördüm etmediğini.

Kadınları anlamak çok zor. Bir çoğumuz basit, sade kolay anlaşılır olduklarını düşünerek hataya düşüyor ve pişmanlıklar yaşıyoruz. Temizlik işlerini boşuna yapmıyorlar yani:) Sildi mi iyi siliyorlar tahtadan, kumsaldaki kumdan, defterden, hatta kutsal kitaptan. Öyle bir silindim ki defterinden en çok sevenimin, ne izim kaldı, ne çiziğim.

Bir ben değilim herhalde son pişmanlıklarına düşman?! ilk ben değilim sanırım yaptıklarına pişman? Hepimiz olmasak da çoğumuz çok şeye pişman ve çok kişiye düşman bu dünyada. Aşkın adı "Aydeniz" dedim bir yazıda, iki kayıp yaşadım arkadaşlarımdan. " Deneme' dir bu yazdığım "dedim, demez olsaydım, dinlemedi kimse beni:). Bu akşam ne kamuflaj, ne ambalaj, direkt söylüyorum adını ayaklarıma dolanan ağırlığın, hançerimi hançerleyen acının:"son pişmanlığım"... Umarım ve dilerim ki "son" a gelmeden ömrün, son olsun artık pişman olduğum her sorumsuzluğum.

Ne olurdu saadetlerin en büyüğü
İşte ellerimde al, diyebilseydim
Anlardın ve hiç gitmezdin, değil mi
Bir gün olduğun gibi kal diyebilseydim.