Irgat Ali

Aydın'a  çalışmaya giden Irgat Ali, orada birkaç ay kaldıktan sonra yolda aksiliklerle karşılaşıp güç bela köyüne dönebilmişti. Yolcuk o kadar yorucu geçmişti ki, evine gelirken eşine küçük de olsa bir hediye almayı akıl edemedi, yatağına yattı uykuya daldı. Kocasından beklediği küçük hediyeyi alamayıp kendini değersiz hisseden eşi hayal kırıklığıyla uyuyamadı kalktı süt sağmaya gitti. İnek huysuzluk edince öfkesini ondan aldı ineğe bir şamar indirdi,

“Tepemi attırma sarıkız. Uslu dur yoksa karışmam ha!” diye bağırdı.      

Gürültüyü duyan meraklı komşusu ne olduğunu sordu.

“Daha ne olsun?” dedi dertli kadın. “Aydın’dan dayı geldi. Dayı değil, ayı geldi”
Köyünde birkaç gün geçiren Irgat Ali tekrar çalışmaya gitti Aydın ‘a. Dönerken de elleri kolları dolu geldi. Kadın sevinçle Sabah süt sağmaya gitti. İnek gene huysuzluk etti ama bu sefer kızmadı:

“Uslu dur bakayım kızım” diyerek ineğini okşadı.

Meraklı komşu gene ortaya çıktı:

“Bu sabah pek neşelisin. Hayrola, nedir bunu sebebi?” diye sordu.

Kadın, ağzı kulaklarında şöyle dedi:

“Aydın'dan kadı geldi

“Ağzımın tadı geldi.”

Bu küçük öykü de olduğu gibi, ağzımızın tadı kaçtı yıllardır. Eski tadı alamıyoruz hiçbir şeyden. Meyve ve sebzeler hormonlu, dostluklar silikonlu. Aşklar ise sanki detokslu. Gün içinde kullandığımız çoğu eşya plastik ve naylon, aslına bakarsanız yaşamak da öyle... Doğal güzellikleri yok ediyor her yanı suni, sahte güzelliklerle dolduruyorlar. Bahçeli ve müstakil evleri yakıp yıktıktan sonra yerlerine apartman, rezidans dikmeyi marifet sanıyoruz. Çarpık kentleşme ve sözde uygarlaşmayla çevreyi kirletiyoruz. Kısacası hayatımız darma  duman. Bu kötü gidişe son vermesi gereken insanlar nerede? İşte bu yüzdendir ki, kurumuyor bir türlü içine düştüğümüz batak. Sonumuz gece gibi karanlık. Çünkü doğruluk, iyilik, güzellik bize küsmüş gibi...