İsim değişikliği!...

Bostanlı bilmem kaç sokak ve civarı oturanlar, hani açık sarı tüylü, bal köpüğü gözlü bir sokak köpeği vardı ya, gelip geçene havlardı da, telaşlandırırdı bazı insanları, bazılarına ise öyle bir sokulurdu ki, hani bakınca bir kez gözlerine sevgiyle, arkalarında acılı bir köpek bırakacağını bilirlerdi, belki o yüzden, belki evdeki köpeklerine hastalık bulaştırmak endişesinden, az biraz da uzak durulurdu, genelde, ki onun da hırçınlığı yalnızca açlıktan da değildi elbette…

Bildiniz mi, hah işte, sokak köpeği olan adı bir süredir terfi etti Prenses’e!

Prensesin üzerinde bedenli bir tasma, zinciri yok ama, zincire de gerek yok zaten, tasma yalnızca bir aksesuar ve Prenses onu öyle bir gururla taşıyor ki, gözlemlemeden anlamak ne mümkün!

Tam onun sahiplendiği sokakta açılan mini minnacık, ancak acayip gölgelik, dingin bir atmosferi olan, ailenin küçük kuşağı tarafından işletilen Çilli Kafe evlat edindi, tüyleri biraz yapağı gibi de olsa, Prenses adı konularak onore edilip, köşedeki veteriner tarafından da sağlık gözetimleri yapılıyor.

Prenses kaç yaşında tam olarak bilmiyorum, yüzüne güldü ama yaşam, öyle mutlu ki şu an!...

Sokakta, tam Çilli Kafe’nin karşısında şirin bir kulübesi var, Prenses gururla yatıyor kulübesinin önünde, sesleniyorum geçerken seveyim diye, Maia varken pek sevemiyorum, kıskanıyor kızım az biraz, Prensesssss… Hatta, Piyensesssss diye çocukça seslenmeyi daha çok seviyorum, Maia’ya da yaptığım üzere, şöyle bir bakıyor Prenses, az biraz kuyruğunu sallıyor ama kıpırdanmıyor yerinden, kafasını şöyle bir gururla kaldırıyor, ardından kemiğini kemirmeye iştahla devam ediyor…

Sokak köpekliğinden terfi edeli beri Prenses’e bir hoş haller oldu!...

Salt yemek değildi muhtemelen derdi, etrafta veterinerler var, ellerinde kuru kedi-köpek mamaları akşam üstü saati dolaşan hanımlar var…

Ahh sevgi… Ah güven duygusu… Ne muhteşem sihirlersiniz!...

Sokak köpeğinden gururlu, mutlu bir prenses yarattınız!...

Gülgün Karaoğlu

Temmuz,06/08