İstanbul, kalabalık yalnızlık

Mavi çığlıklar emziren gökkuşağı şehri!
Kapında diz çökmüş kıtalar seninle aynı yaşta.

Adalar vapuru sis indirir aramıza
Firuze iklimler haykırır Haliç.

Kirpiklerinin turkuaz örgüsü
Gelinfeneri, Yakacık.

Buruşur ayak izlerimiz, kalabalık yalnızlık döker,
Sirkeci garına.

Ümraniye’de bir çocuk
Lâleler nakışlıyor zamana.
Üsküdar'da, çay bahçesinde yudumlanır
Çocukluğumuzun uçurtmaları...

Sırtımda inişli çıkışlı yokuşlar.
Unuttuğum asi ruhumu topluyor narçiçekleri Kalamış’ta
Boğazın iki yakası, ellerim!
Okşarım yüzünü
Şairlerin sefer tası, Bab- ı Ali yokuşunda...

Omuzları yaşlı, duyguları tomurcuk İstanbul!
Karartma günlerinde ebrular...
Varoşlarda yoksul sevda kırığı yaşam.
Yamalı geziyor ceviz ağaçlarım.

Kısa etekli şarkılar moda!

İstanbul!

Eski zamanlar aşkı sesin,

Bakışın,
Ne kadar da bu zaman...

İstanbul!

Avuçlarım Sultanahmet
Kalemim Topkapı...

Dolmabahçe’de iki damla yaş.
İki damla telâş unuttuk...

Öp bizi, unutkan suçlarımızdan

Mine Ömer
11 Nisan 2006

Dünyamıza bir kıyı/etki dize yayınları 2007