İstanbul'da kar var.

Özletmişti kendisini, rengini, kokusunu hatta tadını...
Waş. Eve gelirken birden kar yağmaya başladı. Döne döne, dans ede ede yere düşen tanecikler yolda bana eşlik etti. Ne garip yere düşerken birbirine değmiyorlar bile.... Klasikleşmiş buzlu dondurmanın tadını almak için çocuklar gibi başımı geriye eğip dilimi dışarı çıkartmadan yapamadım:) Özlemişim. Beyazların yüzüme serpişmelerini... Resmen gökten yıldız yağdı. Beyaz parlak yıldızlar... Yıldızların üzerinde yürüdüm bu gece... Fakat bu mucize görmesini bilene. Öyle ki karanlıkta yürürken, sarı sokak lambalarının altında kendisini belli eden, yere paralel düşen düştüğünde ışığında etkisiyle büyülü bakışlar sergileyen beyazlara bakmaya değil, basmaya kıyamazsınız... Bu ne güzel mutluluk yaa, mutsuzken bile mutlu yapabilmesi harika... İşte böyle bir mevsim kış.

Canım istanbul'umun tüm kusurlarını saklıyor. Geceleri sokaklar yalnız. Bazen kartopu oynayan çocuk gülücükleri duyulur. Ya da çocuk hissedenlerin kahkahaları... Tatildir. Yollar ise kapalı. Rezil eder caddeleri, geçtikçe belediye araçları ... Tuzlama yapılır. Özellikle çalışanların yararına, iş bu kara kışa rağmen gidilmesi gerek oldu... O yüzden şanslıdır ara sokak insanları. Düşme tehlikeleri bile olsa, yılda bi kaç gün tadını çıkartıyorlar karların... Sıcak sıcak mis gibi tarçınlı salep veya leblebi ile boza aratır kendisini... EEE Ne olsa kış bu İstanbul'da, özlenecek mevsim oldu.