İstanbul komşunun çocuğu gibidir (*)

İstanbul…

Vazgeçilmez şehrimiz. Sinirimiz, öfkemiz, neşemiz, sevincimiz.

Bulup yitirişimiz, yitirip yeniden bulabildiğimiz.

Bazen ardımıza bakmadan kaçmak istediğimiz, bazen ise bağımlılığımız halini aldığını fark ettiğimiz.

Kimi zaman sevgilinin gözlerini benzettiğimiz, kimi zaman yabancılarından çok kendi meskenimiz.

Sokaklarında dolaşırken havasını içine çektiğimiz, sonra soluduğumuz havadan şikayet ettiğimiz.

Gri bulutların işgali altında İstanbul. Nihayet güneşli bir sabah gördü bugün.

Her sabah servis beklerken görmeye alıştığım yüzler var. Her zamankine göre daha keyifli bakıyorlar.

Havanın kasveti esir almıştı insanları kaç gündür. Bugün tam tersine gözlerinden umut saçıyorlar.

Köşeden yine her sabah aynı saatte geçen ikizler geliyor.

Annelerinin sürdüğü bebek arabasına kurulmuş gidiyorlar. Bir erkek, bir kız.

Ama hep somurtkan bir kız.

Bugün eline aldığı pembe bir tokayla oynuyor. İlk kez yanımdan geçerken göz göze geliyoruz, gülüyor.

Kitapçı tezgahını açıyor, daha önce duymadığım bir şarkı söylüyor.

Pastane önünde siyah beyaz bir kedi bekliyor.

Hergünkü kahvaltısı olan süt, az sonra genç çocuğun elinde kediye teslim edilmek üzere yere bırakılıyor.

Hayatın rutini tüm gücüyle devam ediyor.

Aşk tesadüfleri sever filminde duymuştum; “İstanbul komşunun çocuğu gibidir. Gülünce seversin, ağlayınca bırakıp kaçmak istersin” denilmişti.

Belli ki İstanbul bugün herkese gülüyor.