İstanbul'un laneti

Sevilir İstanbul, hem de o kadar çok sevilir ki adına şiir yazar Tevfik Fikretler, Necip Fazıllar...

Methiyeler düzerler 'Canım Vatanım!' diyerek, ülkenin en metropol şehrine. En çok can yakan, en çok yaralayan gri şehir, şairin kucağında dünyanın başkenti oluverir bir anda. Dışardan bakarsınız da herşey ondadır, bütün güzelliklere sahiptir de içine girince küf kokusu alırsınız ya, öyledir aslında. Ama tek farkla, eğer o kokuyu almak istemiyorsanız, dışından bakmaya ve aldanmaya devam edersiniz. Yutar İstanbul. Havası boğar başta, yabancı bir hava dolar genzine ve sen bir an önce kurtulmak istersin bu histen. Öyle ya iki yakayı bi araya getiren Boğaz buradadır, böyle bir şehir nasıl kötü olabilir ki (!)

Zamanla o kokuya alışırsın, ama aslında kokuya değil kokuyu İstanbul'a kondurmamaya alışırsın. Yabancılaştığın ne varsa hayatın kanunu bu diyerek bir güzel özümsersin. İstanbul'a özgü ne var ne yok seversin o koskoca İstanbul imajına ters düşürmeden. Gezmemişsindir önemli yerlerini, tarihi mekanları bilmezsin mesela. Ama bir çay içtin mi denize karşı, 'oooh' dersin 'İstanbul'un taşına toprağına kurban...'

Çok geçmeden anlarsın İstanbul'un çirkin yüzünü. Yine bir kondurmazlık vardır tabi ama bildiğin kararmışıklara karşı bi kabullenmişlik vardır. İstanbul değiştirir adamı, ha bir de adam değilse İstanbul'a giden büsbütün yanmış demektir.

En basitinden trafiği anlatır yozlaşmış insanın halini. Birbirine karşı hoşgörüsüz yapar, kızdırır, birbirine kırdırır. Trafik akar gider ama insanının ruhunda bi tıkanıklık hep kalır.

Tevfik Fikret'in de ünlü şiirinde dediği gibi İstanbul 'Bin kocadan arta kalan dul bâkirdir.' İstanbul'u tanıdıktan sonra hâlâ sevebiliyorum diyen de ya genelevden çıkardığı hatunu evinin kadını yapabilecek kadar çok sevmiştir ya da o geneleve düşmesine neden olanlardan biridir..