İşte bu!

Hayatımın en kötü, en karanlık ve en dayanılmaz yılıydı onunla tanıştığımda. Benim için anlam taşıyan herşey uçup gitmişti çok uzaklara; ama geri dönmüşlerdi ansızın. Kanatlarında onu sunmuşlardı bana. Temiz, parlak, umut taşıyan bir yürek...

Sevgiyle atan koskocaman bir yürek getirmişlerdi yitik umutlarım. Bense şaşkına dönmüştüm. Onun için ne yapmalıydım bilemiyordum. O kadar uzun zaman geçirmiştim ki sevgisiz, yalnız...

Alıp kalbime koydum önce, sığmadı taştı gözlerimden. Halbuki savunmasız bir yavru kedi gibi sığınmak istiyordum ona, ama beynim red ediyordu. O'nu her gördüğümde titriyordu ellerim. Kalbim hızla koşuyordu. Bedenim teslim olmuştu ama ya ruhum? Ruhum o kadar yıpranmıştı ki... Yeni bir aşkı kaldıramazdı. İkiye bölünmüştü. Bir yanı savaş içinde yanıp tutuşurken aşka karşı, bir yanı teslim bayrağını çekmeye hazırdı sanki.

ŞAŞKINDIM. O'nunla tanıştığımda ve günler akarken ellerimizden, ben sadece şaşkındım. O ise herşeyini bana adamış bir adam..

Zaman... Çılgınca geçip gidiyor.O ve ben yaşadıklarımızdan miras savaşımıza bir son verdik. Benim şaşkınlığım yerini kararlılığa bıraktı. O'nun aşkı kendini ispatladı. 'Biz' olduk aniden.

Gençlik yıllarının uçucu istekleri değildik birbirimiz için ya da hırslarımızın esiri olamazdık artık. Tanıştığımız güne kadar yalanı yaşıyorduk; artık hakikatı. Aşk dediğimiz şey buydu. İçinde herşeyi barındırabilen ama taraflarını her koşulda mutlu edebilen.

O ve ben evlendik sonunda. Güven dolu, aşk dolu, sevgi dolu, huzur dolu evliliğimiz bizi ayakta tutan, İŞTE BU! dedirten bir anlam kazandı.

Herkese sevgi dolu hayatlar dilerim...