İşte öyle bir şey...

Hani eski bir resme bakarken, hani yılları sayar da insan, hani gözleri dolar da birden... İşte öyle bir şey...

Öyle bir şeydi Erol Evgin’i izlemek...

Keyifliydi...

Geçmişe bakan pencerelerin ardına kadar açılması...

Örümcek ağlarının savrulması...

Küllerin üflenmesi...

Rüzgârın mumu söndürmesi gibiydi...

Önce; alabros tıraşlı, topacı elinde, siyah önlüğü uhu lekeli, sarışın bir çocuk geldi oturdu yanıma... Uyudu çok geçmeden...

Ardından bıyıkları yeni terlemiş, umutlu bir delikanlı... İlgilenmedi olan bitenle, çok da takılmadı zaten, sıkıldı gitti...

Otuzlu yaşlarının başında, kafası dumanlı, şair ruhlu kararsız bir adam eşlik etti Erol Evgin şarkılarına... Avaz avaz...

Tüm benler bir süreliğine aynı masadaydık anlayacağınız...

Loş bir salonun tenhasında, kuytusundaydık...

İki koca saat hiç ara vermeden, bıkmadan, bıktırmadan söyledi adam...

İki koca saat dinledik...

Bir salon insan Erol Evgin’in 40. Sanat yılını kutladık...