İstemezdim geçtim

Hangi rüzgârın adısın sen

Tüm açık kapıları,pencereleri kapatmak işin oluyor

Kuzey miyim, neyim ben?

Geçiyorsun güneşi dokundurmadan, güller soluyor.

Kimdir sana böylesine sırtını göstermeyi öğreten.

“Sen” diyorsan, bir kez bak gözbebeğime, ben sessizliğime alıp başımı giderken.

-Bıkmadın hiç, kalemimin yazdığını bozmaktan.

Usanmadın, sildiğimi yeni baştan yazdırmaktan.

Hangi Ülke şah’ısın bilmem. Gözyaşımla surlar çökerken zaferler sahiplenen.

Git aklımdan, Git başımdan.

Kıvrıla kıvrıla geçtim saçlarından. Kıvrana kıvrana. Senden geçmek seyyahlık değil.

Bir Vivaldi konçertosundan çıkıp gelir gibiyken parmakların, ruhumda gezinirken, avuçlarına sığamadım  benim değilken ellerin.

İstemedim hiç Kale burcundan bakan bir “yalan” olmanı. İstemezdim sabah rüyasından bensizliğe uyanmanı. Gönlümde  ne saraylar var tahtın ihtişamlı. “Sevdam” diye sen var oldun olalı, istedin hep “ah”larıma bir dirhem sabır bırakmamayı.

 “Bitti”ler sevmek bu kadar mı büyük bir meziyet senin lügatinde. 

Ah çocuk! dinlesen anlatırdı inancım bir semaver vakti otursan karşıma. Anlayabilirdin belki , bıraktığın yırtık ve boş yanlarımdan marifetin “bitmeyen”de olduğunu.

Hangi dağın adısın sen

“Ağrı” deme, Ağrı’dan çok ağrısın yüreğimde. Her Ağustos ortasından üç yüz atmış beş derece kış getiren, “sıcak çay”ı esirgeyen o sevmişlik yalanınla sancımsın.

 Aşkın bilinmez bir buutu bu.

Dudağıma asılan acı tebessümde sorular.

İflah olur mu sevda emziren.

Biter mi gecesi  bitsin istemekle, başında kara çalma, bağrına vurup dövünene . Bilemem.

"Ah” dendiyse boşa değil.uçan kuşla uçan değil!  Bu çile…

Ne çok eksiklik  ve ne çok yalan, sevilmeyi sevmek sayan; sevda uzağındayken..

Nefesimken uzağınsam;

Gözlerimde,  Ay da sende büyür artık, yıldız da. Sonsuzluk  saymıştım seni ben oysa.

-Kimse var mı? - ses yok

-Kimse var mı? -ses yok!

Sessizlik çeker kanımı ses/İm gider.

-Kanı çekilmiş ölü bir şehirdir suskunluk.-

Nevin Kurular

Telif hakkı yazarına aittir isim belirtilmeden çoğaltılamaz.