İstiklal caddesi kadar

Şebnem Ferah misali topladım anları birer birer ve saklıyorum şimdi İstanbul'un anılarına!

Bilinmeyen bir tarihin ortasına koyuyorum bu günü ve gelecek anıyorum, arıyorum dostlarımla, dostlarımda! 

İstiklal Caddesi kadar kalabalık hayatlarımızda, İstiklal'i arıyoruz birbirimizden habersiz; ama hep beraber!

Koşuşturmacaları katarken yollara; kayıtsız kalan zaman, aslında sadece yeni senaryolara perde açıyordu...

Bu yerden, bu günden bir soru: Birbirimizin hayatında gerçekten ne kadar yer etmiş olabiliriz?

Kimlerden bihaber, kimli hayaller kurarken, koşuşturmacalardan sadece perdelere denk geliyorduk-geliyordunuz ? Hangimiz, kimlerin hayatında gerçekten yer edinebilmiştik ve hanginiz?