İstiklal Marşı'nın ilahi şeklinde okunması

Bugün Samsun Çarşamba'da İstiklal Marşımız ilahi şeklinde söylenmiş. Video görüntülerini izledim. Bir kısım katılımcı ayağa kalkıp eşlik etmiş, bir kısmı ise ayağa kalkmamış.

İşte bölünmek böyle böyle gerçekleşecek herhalde. Senin İstiklal Marşın'a karşı benim İstiklal İlahim! Veya tam tersi.

Bu olur mu? Yakışır mı? Millet olarak buna layık mıyız? Marş ile ilahi birbirinin yerine konur mu? Her ikisi de yerinde ve zamanında güzeldir.

Cahilliğe itirazım var. Yerini yurdunu bilmeden gereksiz dışavurumlara itirazım var.

İlahi, dînî bir biçemdir. Bize en yakın hali ile islami bir söyleyiş biçimidir. Yan komşum olan hristiyanların da ilahileri var.

İlahi, dini ne olursa olsun, inananlara huzur verir. Kalp ritmini ve iç huzurunu pekiştirir. (Ya da bu cennet Anadolu'da biz bunu yanlış öğrendik.) İlahi, yakışan bir yerde ve değerini paylaşan topluluklar halindeyken söylenmeyi hakeder.

Sordum sarı çiçeğe neden boynun eğridir? Çiçek eydür; "Derviş baba özüm hakk'a doğrudur"...

Anlamlı, son derece alçak gönüllü, sade ve bizim!

Marş ise toplulukların ortak değerlerini, tarihlerini, ideallerini, geleneklerini, direnme güçlerini pekiştiren, coşturan, duygulandıran sözler ve buna uygun besteyle topluluk üyelerini kenetleyen bir bütündür.  (Gençlik Marşı, Asker Marşı, Devrim Marşı, İşçi Marşı, İzci Marşı, Denizci Marşı, Harbiye Marşı, TED Marşı, Atatürk Kız Lisesi Marşı,Topçu Marşı, Galatasaray Marşı, Fenerbahçe Marşı, Yeniçeri Marşı....)

İstiklal Marşımız, tarihte benzeri zor bulunur bir Kurtuluş Savaşı'nın, milli (ulusal) bir mücadelenin gelecek nesillere bırakılmış mirasıdır. Sözünde doğu, bestesinde batı; yani, tam da Anadolu coğrafyasının yerküredeki yeri gibidir. Millîdir (ulusal), anlamlıdır ve bizimdir.

Bestesi nedeniyle söylenişi zormuş.... Kurtuluş savaşı daha mı kolaydı? Bizim için feda edilmiş yaşamların, yaşanmamış gençliklerin, yoklukların marşını sağlıkla, özgürce söylemeyi mi zor buluyoruz? Zordur ama sözü ile bestesi ile bizimdir.

Aynı değerleri paylaşan özel bir grup içinde İstiklal Marşı'nı da istediğimiz gibi söyleriz. Arayışlar yaparız. Caz veya rock biçeminde yorumlarız. Benim İstiklal Marşım bundan dolayı zarar görmez, milletim (ulusum) zarar görmez. Bu marş ve bu bayrak bize bu özgürlüğü sağlarken oluşmuştur. Hakkını verip, cahilce dışavurumlara kapılmadan, gerçek müzik bilgisi ve çabası içinde özgürce çeşitlemeler yapabiliriz. Ama bunu kimseye dayatamayız.

Birlikteyken tek vücut olup, müslüman, hristiyan, musevî, putperest, ateist, ateşe tapan, şu siyasi parti, bu siyasi parti demeden yürekten ve bildiğimiz, benimsediğimiz şekilde ayakta söyleriz. Bu bizim ulus olarak direncimizdir, çığlığımızdır! 

O benim milletimin yıldızıdır parlayacak! O benimdir, O benim milletimindir ancak!

Eğer bir millet isek, bayrağımız ve marşımızda simgeleşen değerlerimizle bir bütünüzdür. Aksi taktirde millet (ulus) olamayız. İşte o zaman, başka bir İstiklal Marşı yazmak zorunda kalırız.