İyi ki İzmir var, iyi ki kadınlarımız var...

Benim umudum var, umutlarım var binlerce. İyi ki İzmir var, iyi ki kadınlar var, ne mutlu bana ki bayrağım kırmızı beyaz. Gökyüzü masmavi, denizler pırıl pırıl; bizim milyonlarca yüreği vatan sevgisiyle dolu erkeğimiz , kadınımız var, gencimiz var. Kırmızı beyaz ordumuz, aslan gibi evlatlarımız var.

Umudum var, artık boynumu bükmeyeceğim. Gecekondulara bakıp, yoksulluğu sefalete bakıp, bizi yöneten ve tuhaf konuşan insanlara bakıp karartmayacağım ensemi. Çünkü , ülkemde çocuklarını en iyi şekilde yetiştirmek için yaşamış, kendini hiç düşünmemiş milyonlarca onurlu insan var. Onların yürekleri kırmızı beyaz, balkonları kırmızı beyaz, çarpan kalpleri birer Mustafa kemal.

Umudum var, yarına dair. Doğan her bebek, gülen her bebek, koşan her bebek; bizi daha güzel günlere taşıyacak. Bu ülkenin olan her şeyi koruyacaklar; petrolü, madeni, suyu işleyecekler, onlar bizim çocuklarımız. Türkçe konuşmaktan gurur duyacaklar, hem de öz be öz Türkçe. Türküm demekten, ‘’ Ne mutlu Türküm diyene’’ demekten utanmayacaklar.

İyi ki bu ülkenin kadınları var. Onlar başları açıkken de, kahkaha atarken de, tenis oynarken de dinini, inancını en güzel şekilde taşıyan; çocuklarını izzetli, onurlu yetiştiren, çalışan üreten kadınlarımız. Onlara baktıkça bizim umudumuz var.

Aydınları korkak, gazeteleri sindirilmiş, haini on binlerce olan ülkem. Limanları satılmış, tersanelerine girilmiş, üniversiteleri dağıtılmış ülkem. Gençliği sindirilmiş, okumaktan korkutulmuş, yoksul bırakılmış, köylüleştirilmiş ülkem. Ben artık ümitsiz değilim.

Bu kadınlar, bu çocuklar, bu kırmızı beyaz insan seli oldukça. Aldatamaz artık bizi maske takmış korkaklar. Satamazlar bu vatanın bir çakıl taşını. Ezanı, dini, Kur’anı kullanıp kandıramazlar artık bizi.

Bizim umudumuz var, daha ne olsun?