Sen git, aşkı rehin bırak....

Şimdi bir Mayıs gelip konacak camına. En cilveli, en şuh, en çapkın haliyle gelecek Mayıs. Radyoyu aç, müzik süzülsün havada ve öylece kalsın. Senin aklında kırk türlü dert var, kanayan yaraların henüz kapanmamış, bir ihtimal bu sene sevda hiç uğramamış kapına. İş bulmuşsun, iş aramışsın, şehir üstüne çökmüş düşük omuzlarından belli.

Belli belirsiz hayallerin var. Binip arabaya şehri arkanda bırakmak istiyorsun. Sorumluluklar, mecburiyetler, her gün gidip gelmeler; bunaltmış artık seni. Sürekli çalan telefonun, hiç susmayan vicdanın, gördüğün her aç kedi, yorgun köpek, sümüklü çocuklar. Öylece hızla kaçmak istiyorsun, detaylara gerek bile yok.

Ağaçlar daha bir yeşil, güller daha bir kırmızı. Havada insanı deli eden nereden geldiği belirsiz yosun kokusu. Denizden geliyor desen deniz taa nerede? suratsız bakkal bile gülüyor, uyuz çiçekçi kedilere su koymuş , tahtaya vur!

Mayıs her sene geliyor, sen her sene hayattasın. Tanrının bitmek bilmez mucizelerinden işte bunlar. Bir bebeğe bakarken öylece kalıyorsun, şaşıyorsun hayatın simyasına, bir bebeğin gülüşündeki mutluluğun tılsımına. Öfkeni kışlıklarla birlikte kaldır, ketenlerin gibi yeni bir ruh hali giy; insanları daha az önemse mesela.

Sanki bin yıl mı yaşayacağız? Ne bitmek hesaplaşma bu! Şehirle dövüş, insanlarla savaş, betonlarla dalaş; olmaz, böyle gitmez inan. Kimseye haber vermeden bir gece yarısı otobüse bin, saat tam da on iki olsun, otobüs İzmir’e gitsin mesela. Uykulu gözlerle kordon’a git, bir çay söyle, simidini ikiye böl. Bir martıyla tanış, boyacı çocuğa gülümse, kalbini havalandır.

Hiçbir şey yapamıyorsan! Sen git, aşkı rehin bırak.