İyiki de köyüm var...

Sözlük anlamına baktım. Toprakla çok haşir neşir olan dedelerimizin ölmesine yakın hissettikleri şey miş 'toprak çekiyor' sözü..

Doğduğu yaşadığı büyüdüğü yere karşı duyulan özlem de olabilir miş. Manevi duyguları güçlü insanlar hissedebilir miş bu duyguyu.

Kuzenim bikaç yıl önce 'ellibeş yaş kritik bi yaş, ellibeşi atlattı mı bi insan ölüm riskini de atlatı demektir' demişti.

Hem kendisi için hem de benim için söylemişti. O benden sadece iki ay küçük.

Valla kuzen seni bilmem ama benim yapacak işlerim var, kolay kolay pes etmem bu hayattan. Bırakma niyetinde değilim.

Bi kere ödünç almış olduğum acı gözyaşı ve yalnızlığı sahiplerine iade edeceğim.

Oo, kolay göründüğüne bakmayın siz, okadar uzun zaman alıyor ki iade işi..

Neyse konuyu dağıtmayalım başlarken..

Topraktan söz ediyorduk..

İlk kez ayağım çekmedi İstanbul'a geri dönmek için..

Ben ki, İstanbul'u sınırsız seven..

'İstanbul olmazsa olmaz'..

'İstanbul'suz asla' diyen..

Doğduğum büyüdüğüm Ardeşen'deydim on gün süre ile..

Sevdiğimi söylerdim memleketim için ama bu sefer çok daha sevdiğimi söylemek istiyorum.

Kutsal'ım artık orası..

Yeşilin tüm tonları ile dans eden doğa duygulandırmıyor değil ama asil beni duygulandıran orada geçmiş izlerim.

Acı-tatlı yıllarım..

Çocukluk arkadaşlarımı gördüm konuştum duygulandım.

Öğretmenlerimi buldum.

Mahalledeki meyva ağaçlarını taşladım bir bir armut yemek için.

Yıkılmış olan okulumun bahçesinde gezindim arkadaşımla..

Tuzlu çok tuzlu denizinde serinlendim güneşlendim dinlendim..

İnsan doğduğu büyüdüğü topraklardan enerji alarak bir yerlere gelebildiğine inanıyorum..

İyi ki de köyüm var..