İzmir Gibi Sevmek Seni

Şimdi sen bir ateş yakmışsın gönlümün ayazında
Isınmış içim gülüşünün sıcaklığıyla
Geçilmez sandığım dağların yıkmış sevdan
Kısalmış mesafeler kalkmış barikatları ömrümün
Bilmediğim ne varsa senden öğreniyorum
En baştan alıyorum her şeyi
siliyorum senden evvel bildiklerimi
Yeni doğmuş bir bebek gibi
Muhtacım var olmana
Yetmiyorum kendim kendime
Bak şehir koynuna alıp denizini
Üzerine serecek yıldızlarla bezeli göğünü yorgan misali
Ve soluk alışı gibi imbat vuracak kıyılarına
Dallarında yapraklar kımıldayacak
Uykudayken tüm şehir
Düşleri karışacak birbirine uykusuz insanların kaygılarıyla
Ve ben yine en kuytusunda
En karanlığında şehrin içimde yaktığın ateşle ısınacağım
Var olmanın çoşkusu akacak damarlarımda sayın mutluluk
Ve dokunumasam da tenine
Teninin güzelliği avutacak parmak uçlarımı...