İzmir gibi

Yağmur çişil çisil yağarken adımlarımı daha bir ağırlaştırdım yağmuru yüzümde hissetmeyi seviyorum. Böyle havalarda yürümeyi de…Ellerim üşüdü ama, mutluyum. İzmir’ deyim yine… Bu şehri seviyorum…Tanıdığım, dokunduğum, yüreğimle hissettiğim her şeyi anlatmayı seviyorum...Daha samimi geliyor…Hayatta içinde ben varım, varlığımı ispatlarcasına, yazıyorum…

Tatilden beri bu kaçıncı gelişim…Huzur buluyorum burada…

Hayatımın dönüm noktasındayım şu ara…Kararımı verdim…Yeni bir başlangıç yapmalıyım...Yaşadığım şehirden ayrılmalıyım.Bu şehir yoruyor beni…Kaçmak mı? Hayır kaçmadım…Hesaplaşmam bitti…Biliyorum ne yapacağımı. Biraz sabra ihtiyacım var…Gitmeliyim artık!…Ne olursa olsun gitmeliyim!…Burada durmak zarar veriyor bana…

Yaşadığım kabus biteli hayli zaman oldu, insanlar niye hala konuşuyor?…Niye bu kadar ilgiliyiz başkalarının hayatlarına? Dostlarımız bile yıpratıyor bizi…Tamam canımı acıtmıyor ama, sözünü de duymak istemiyorum. İlgilendirmiyor beni!

Biri sussa diğeri konuşuyor…Yüreğim isyanları oynuyor!…Anlamıyorum insanları empati kuramıyorum, inanın ne düşündüklerini ne hissettiklerini anlamıyorum. Sebep ne? Bırakın herkes kendi yolunda huzur bulsun! Ne kazandırır size bitmiş bir şeyin ardından ağıt yakmak?

Anılarımı bile unuttum ben, neyi konuşuyorsunuz artık!…

“Git!” diyor yüreğim…

Yüreğinin götürdüğü yere git!

İzmir caddelerinde, ”İzmir” gibi ıpıslak yürüyorum…