İzmir ve sen

Saçları kısa kesilmiş kendi halinde bir çocuktum.

Sana hiç söylemedim, şehirlerden İzmir’i, kızlardan en çok seni seviyordum.

İzmir’e hiç gidememiş, yanına hiç gelememiştim oysa.

Çaresiz zamanlarda İzmir’i bekledim, kır bahçelerinde…

Bir umut işte!

İzmir, ne bilsin.

Sen gelseydin de olurdu!

Bir otobüse atlar İzmir’e giderdik, o kadar diyorum.

İzmir, sen, ben, bir de mevsimlerden bahar olunca…

Şarkı olurduk yahu, var mı daha ötesi?