Kabus

İşte yine kabus gibi günlerden biri. Ruhum bedenimden çıkıp gitmek isterken bedenim ruhumu pençeleriyle sarıyor. Korkuyor ürkek ruhum korkunç bedenimden kanatlanıp gitmeyi okadar çok istiyor ki ölüm müdür bunun adı daha onu bile bilmezken düştüğü karanlık kuyuda çaresizce çırpınıyor. Ürkek ruhum sessizce çırpınırken kuyuda korkunç bedenim günden güne zalimleşiyor. İçinden çıkılmaz bir hal alırken bu durum annemim sesi çınlıyor kulağımda saat 8 'i 10 geçiyor okula geç kalacaksın.

Korkunç bedenim bitap düşüyor yataktan kalkamıyor annemin yankılanan sesiyle sıçrıyor yerinden yüzünü yıkıyor aynanın karşısına geçiyor sanki çok çok güzelmişcesine defalarca bakıyor aynaya ruhum korkuyor ürküyor o saf temiz yüzü bir yılan başı gibi görünüyor aynada. Bedenim dalgalanan saçlarına özenerek bakarken ruhumu boğuyor o dalgalı saçlar. Bedenim bir çırpıda giyinip okula giderken, ruhum hala kuyudan çıkamazken, annem evin içinde odamı toplamadım diye söylenirken o kabus dolu gün başlıyor. O gün diyorum başka biryerde başka insanlarla yaşasaydım, çekip gitseydim buralardan elimde olsaydı da doğmasaydım ve hiç yaşamasaydım. Ruhum korkak, bedenim berbat.. Kabusum yeni başlıyor çok çaresizim bana yardım et. Tut ellerimden bana herşeyi baştan öğret. Kurtar beni buradan ruhum ve bedenim arasında kaldım kurtar beni BEN. Beni ancak sen kurtarabilirsin ne ruhum ne bedenim ancak sen(ben)...

KURTAR BENİ ARAFTAYIM ÜRKEK RUH VE KORKUNÇ BEDEN ARASINDAYIM...