Kaçış

Esti bir rüzgar

esti taaa derinlerden

sevgi dedi

olmadı...

sevmedi olmadı

ezik zavallı benliği

hiçbirşeyi kabul edemiyor

uzatılan her elle irkiliyordu.

belki gerçekten dost eliydi uzananlardan birisi

oysa o kadar yıpranmıştı ki

kabusu:

sakın ha

sakın!

.....

birgün esen rüzgar

ona getirecek miydi kaybettiği

güveni

samimiyetini

korkmayacakmıydı

kovulmaktan azarlanmaktan

horlanmaktan

bunları neden yaşıyordu

neden yaşatıyordu kendisine

her yerde ve anda

......

nereye gitmişti

ne zaman gitmişti

bilemiyordu kendine güveni

özgüven denen şey

kim ne ara yok edivermişti de

kalmıştı çırılçıplak

ıssız ve divane sokaklarda

kedi yavrusu gibi...

yağan her yağmurda sığınacak bir kuytu köşe arar kedicik

başının okşanması için mırıldanır durur

oysa sokak kediciğidir

diğer kedicikler kadar sevimli görünse de

okşayıvermez hiçbir el başını

sevgiyle bakıvermez hiçbir göz gözlerine

onu seven çocuklardan bile korkar kaçar

çünkü çocukların çoğu

öğretilmiştir

sokak kedisi ...

ve eziyet etmişlerdir kediciğe

kaçar herkesten ve yağmurdan kedicik

kaçar

kaçar...