Kadın öldü..

Her kadının içinde saklanmıştı hayatla saklambaç oynayan
Yüreği oyuncak bebeklerinde kalıvermiş, yağmur bakışlı küçük bir kız…
Oysa, hayat boğazına çöreklenmiş dev bir karabasandı kadının,
Ve kendi ayak izlerinde tükenmekteydi son nefesi…
…
Baharlar kadın için yaratılmıştı,
İlkbaharın renkleri parmak uçlarından doğardı.
Parmak uçlarının değdiği yerde tomurcuklar patlardı.
Ah Eylül, can alıcı aşkların Sonbahar diyarı Eylül!
Aşkın rengi sarı, kadının yüreğinden doğardı.
…
Ve kadın sevdi,
Sevilme arzusu ile sevdi.
Yakamoz yüklü saçları uçuştu  yiğitlerin  hülyalarında,
Sevda, gözlerinden ışkın saldı ve demlendi şiirlerde.
Gönülde aşk, telde türkü, yayda ok oldu kadın.
Sevgili oldu, kadın oldu, ana oldu.
Kadın sevdaya renkleri  saldı…
Tüm renkleri yitti, tükendi sevilme sevdalısı sevdalarında..
Hasat mevsiminde avuçlarında kala kala bir tek siyah kaldı.
...
Kadın öldü,
Ana öldü,
Evlat öldü,
Eş öldü,
Yar öldü...
Çocuk gülücükler silindi   dudaklardan ,
Vahşi atlar geme düştü pranga mahiyetinde,
Bebek mırıltıları ağır ağıtlara durdu.
Yetim yürekler pare pare,
Dağlar devrildi, yollar yıkıldı kadın ölünce.
 ...
Kadın öldü,
Sessiz bir gazel gibi savruldu yitti ötelere,
Ötelerde bir yerlerde kendi gölgesinde kıvrıldı kaldı.