Kadın olmak böyle birşey işte

Güçlüyüzdür biz kadınlar… Dokuz canlıyızdır… On parmağımızda on marifet vardır… Yıkarız, ütüleriz, süpürür, sileriz… Yoğu var eder, harikalar yaratırız… Sevgimizi de katarız bir çorba pişirsek bile içine… Kekler, kurabiyeler, börekler, çörekler bizden sorulur. Usanmadan yorulmadan hemen her gün yaparız bu işleri . Zira nankördür ev işleri yap yap bitmez, durmadan iş doğurur sanki yaşam.

Ev işlerinin yanı sıra el işleri de yaparız biz… Örer, diker giydiririz çocuklarımızı. Yeri gelir yama yapar, sökük dikeriz. Tığ işi yapar katkı sağlarız aile bütçesine…

İşte de evde de çalışırız… Ömür boyunca didinip dururuz… İyi bir anne, iyi bir eş, iyi bir evlat, iyi bir kardeş, iyi bir gelin olmak için… Kendimizden veririz delicesine başarılı erkeklerimizin ardında olabilmek adına.

Sevgi, şefkat dağıtırız… Karşılık beklemeden ne varsa veririz isteseler de istemeseler de… Sevilmesek de severiz…Saygı besleriz yüreklerimizde… Güler yüz gösteririz… Hasta bile olsak iyi görünmeye çabalarız… Aman üzülmesin etrafımızdakiler diye… Hepsi aile ocağını bir arada tutmak için değil midir. Bir parça mutluluk için değil midir bu çırpınış… Hani yuvayı dişi kuş yapar ya.

Sıcacık bir yuvada huzurlu bir yaşamın içinde çocuk da yaparız kariyerde…

Akşam yorgun argın eve döndüğümüzde işten gazeteyi alıp oturamayız ama koltuğumuza çeşit çeşit yemekler hazırlarız sabah dağılıp akşam toplanan aile meclisi için.

Vaktinden önce yıpranırız yeri gelir… Yeri gelir dimdik ayakta dururuz… Bir türlü emekli olamayız ev hanımlığından… En ağır meslek gurubundandır aslında ev hanımlığı… Çalışır, çalışır, çalışırız maddi getirisi olmadan. “Eline sağlık hanım “ ya da “ canım anneciğim “ diyerek sizi sarılıp öpen kızınız veya oğlunuz… Ne büyük zenginliktir sizin için.

İşte kadın olmak böyle bir şey.

KADINIM BEN

Koparılmamışım dalımdan henüz
Taptaze, dipdiri…
Bahar misali yemyeşil
Şiirler yazılan adıma
İsmim dudaklarında hece hece
Sevmeye hazır delicesine,
Sevilmeyi bekleyen ölümüne
SEVGİLİYİM BEN…

Beyaz bir gelinlik içinde
Yanımda beyaz atlı prensim
Pembe pembe umutlar geleceğe dair
Güzel günlerin hayali düşümde
Sonra kayınvalıde, görümce, pek çok akraba
Bitmeyen kaprisler
Unuturlarda kadın olduklarını
Ah…
GELİNİM BEN…

Gün olur devran döner
Susturulurum kimi zaman
Elimden alınır söz söyleme hakkım
Düşüncelerim yoğrulur gözyaşlarımla
Eleştirilirim acımasızca, kolaydır bu
Suçlamak birini, ne pahasına olursa olsun
Haksızlığa uğrarım çoğu kez
Bağırmak isterim avaz avaz
Çıkmaz sesim, susarım.
EŞİM BEN…

Dokuz ay taşımak karnında
Sancılar içinde beklemek merakla
İlk kucağına alış, can verdiğin yavrunu
Güller açması yüzünde al al, pembe pembe
Kokusunu içine çekiş, sarmalamak
Sevmek çok sevmek kendinden bile
Uykusuz gecelerde ınga sesleri
Onunla üzülmen, gülmen onunla
ANAYIM BEN…

Belki bir ofis odasında
Masa başında genelde
Belki bir sınıfta, öğrenciler arasında
Belki bir hasta odasında
Şifa dağıtan beyaz melek
Gökyüzünde, maviler üzerinde
Kanatsız kelebek belki
Tarlada sarı sarı başaklar arasında
Nasır tutan ellerim
Sırtımda bebem
EMEKÇİYİM BEN…

Her nerede olursam olayım
Fedakarım, derleyen toparlayanım
Şevkat dağıtırım, sevgimle sarmalarım
Çok şey değil beklediğim
Tatlı dil güler yüz isteğim
Bir buse yanağıma, sıcak bir kucaklama
KADINIM BEN…

ŞİİR:PAPATYA650

"RESİM:ALINTI"