Kafeste Serçe

Mırıldandığım şu kara dizeler
Serçeleri de ürküttü
Çekip gittiler
Kaç şair gidip durdu o uçurumun kıyısında
Solgun bir anne yüzü erir mum gibi
Faşizmin zindanlarında
Seher yeli okşamaz alnımızı
Şimdi bir günlüğün yaprakları gibiyiz
Gümüş aklığında saçlarına
Reyhan dalı koyardı
Elektrik verilmiş o serçe
Güzel koksun diye
Sesi yaralı, ayakları kandan kına dövülmüş
Mosmor edilmiş çalı dibinde sümbüller gibi
Kan ve zulüm kokuyor
Yarın görüş günü
Çantalardan temiz çamaşırlar geçer
Annelerin yüzleri aydınlanır
Sabahın seherinde sert bir rüzgar eser
Hüvel Baki Hayrülminel
Bizler aç değildik
Onlar aç kafeste serçe
Işte budur gerçek trajedimiz

 Mehmet Özgür Ersan 29.05.2014 üsküdar