Kalabalık içinde yalnızlık.

Bazen çok mu yalnızım diyorum.. Etrafıma bakınıyorum.. Ne çok insan var.. Kalabalık.. Öyle kalabalık ki şaşıyorum.. Bu kalabalıkta insan nasıl yalnız hissedebiliyor ki..

Sizi bilmem.. Yani bu kalabalık içinde yalnız hissediyor musunuz bilmem.. Ama ben hissediyorum.. Hatta bazen o kadar yoğunlaşıyor ki bu his delireceğimi hissediyorum..

Sokağa çıkıyorum.. Yürüyorum.. Her adımda yalnızlığa inat birileriyle olan insanlar görüyorum.. Başımı kaldırıp gök yüzüne bakıyorum.. Belki rahatlarım diye.. Orada da kuşlar var.. Birlikte uçuyorlar, kanat çırpıyorlar..

Evime dönüyorum.. O zaman daha da kötü.. Kimse yok.. Ne bir ses ne bir nefes..

Şebnem Ferah'ın şarkısında söylediği gibi..

"Biriyle fena halde konusmaya ihtiyacim var

Biriyle fena halde dertlesmeye

Evimde ne sicak bir tabak yemegim var

Ne de televizyonun sesinden başka ses.."

O değil de,

Garip değil mi bunca kalabalık arasında bu kadar yalnız hissetmek.. Sebep ne? Merve'nin Hande'si, Tuğçe'nin Emre'si, Serap'ın Büşra'sı var diye mi bütün bu yalnızlık tantanası.. Benim kimsen yok diye mi?

O değil de,

Madem herkesin yanında bir dostu, bir sevgilisi belki ağabeyi var da benim niye yok?

Kötülüğümden mi?

Sevgimin bolluğundan mı yoksa.. Kimseye veremediğim o sevgi..

Ya da bunların hepsi benim hüsnü kuruntum mu?