Kalakaldım yine Dünyada

Evlat, anne, baba, vatan ve bayrak. Olmazsa olmaz değerlerimizdirler. Ölesiye kıymetlerimizdirler. Bir de yâr vardır ki, işte bu uğurda bin defa ölüp tekrar dirilesi gelir insanın.

Bir Helen için Truva’yı yakanda mıdır? Üç metrekare toprak uğruna can verende midir yiğitlik? Yanmamışsan bir güzelin sevdasında sus söyleme, yutkun, kalsın yüreğinde.

Neden mi? Hamsın, pişmedin henüz de ondandır bu sözüm sana.

Akıl nedir? Sordunuz mu hiç kendinize? “Bataklığa saplanmış eşektir”, der, Mevlana. Şems’e hiç sorma. İşi olmadı hiç eşekle. Eşek ile işi olmayan uzaktır aynı zamanda “şek”likten. Şüphesiz ve emindir artık kendinden. Akıl, kocaman yalanı varmış gibi gösteren bir düzenbazdır aslında. Koşarsın peşinde bir ömür boyunca, varacağın yer, yokluktur yinede.

İnsanın aradığı iki şey vardır, aslı kocaman bir hiçlik olan şu dünyada. Birisi mutluluk bir diğeri huzur. Ne var ki, mutluysan şayet işin olmaz huzurla. Hani cennet derler ya. Cennette mutluluk arama boşuna boşuna. Gir, cehenneme dost ol sevgiliye. Kalmadığında köz özünde işte şimdi aşk oldun sende. Bırak boşansın yüreğinden akan yaşlar, kan ile kırmızı. Bak gör, sen ağladıkça yeşerecektir, çorak yürekler.

****

Dönelim yine dünyaya. Ağlayamadıksa doya doya yalancı bahar koşar gelir yanı başımıza. Açma sakın! Dur! Bekle hele. Can vermek bir kenara da kavuşmak bir ümittir, cansız bedene.

Neden mi bir oradan bir buradan yazdım? Karıştı kafam, sarhoşum içmeden. İçerim yanıyor, dışarım serin de ondan. Evlendirdiler beni bugün. Kim ile bilmem. Düğünüm var yakında, ahşaptandır burağım.

Her neyse, okumadınız varsayın. Bulandırmayın zihninizi daha fazla. Var ile yok arasında gelgitti, vazgeçemedim, ne yardan ne serden. Melanet mi? Lanet mi? Nimet mi? Anlayamadım bir türlü. Velhasıl, kalakaldım yine dünyada.