Kalbimde ur mu var?

Buzlu bir kola alıyorum, bir sigara yakıyorum, oturmayı çok sevdiğim balkonumuzda… Sanki buzlardan medet umuyorum içimdeki sıkıntının sona ermesi için, ya da şu dumanı bir çırpıda üflersem her şey düzelecek gibi…

Kafam karmakarışık.. Niye bu hale geldi bilmiyorum, halbuki yerli yerinde sanıyordum her şeyi.. Ya da öyle olmasını istediğim için görmezden geliyordum yerine oturmayan taşları… Şimdi oturtmaya çalışıyorum, ya boşluklar çok oluyor, ya yerleştiremediğim için taşlar elimde kalıyor.. Kalbimde bir ur var sanki.. Gözle görülmeyecek bir noktayken, günden güne büyüyen, büyütülen.. Bunun bu kadar büyümesinin sebebi ben miyim , bilmiyorum… Sanki her gün bir şey eklendi içime, büyüdü, kocamanlaştı, ben içimden ‘yolunda gidiyor’ derken, o büyümeye devam etti…

Niye bağırıp çağırıp, yıkıp döküp kurtulmamışım beynimi kurcalayanlardan? Niye ‘aman sorun çıkmasın’ diye yutuvermişim dilimin ucundakileri? Niye hep ben tahammül etmişim? ‘Eee, yeter!!’ demek bu kadar zor muymuş? Halbuki, ben hiçbirşeye tahammül edemezdim, çabuk sıkılırdım, sabırsızdım, haksızlığa gelemezdim, içimde tutamazdım, tutanlara kızardım, kapıları çarpardım, çıkıp giderdim... Ama içim içimi yemezdi, kalbimin orta yerinde bir ur barındırmazdım, sorun varsa çözerdim, görmezden gelmezdim… Şimdi hangi güç her şey yolundaymış gibi göstermemi sağlarken, binbir kaygıyı, kırgınlığı, kızgınlığı, içimde taşımama sebep oluyor? Tüm ilişkilerde mi vardır bu çelişkiler? Yoksa ben bu kolanın içine biraz daha buz katarsam ferahlar mıyım?