Kaleci Ahmet!

Lisedeydim işte! Mahalle maçlarımız da başlayacak. Ben de kalecilik yapıyorum o zamanlar. Kartal Yunus sahasında olacak maçlarımız. Bizim mahalleden çağrılmayınca komşu mahalleye söz verdim. Onların takımında kalecilik yapacağım.

Maçlara az bir zaman kala bizim mahalleden geldiler.

“Ahmet bizden oynayacaksın. Kalecimiz hasta. Seni yazdık listeye!”

“Ben öbürlerine söz verdim!”

“Olmaz! Valla konuşmayız seninle!”

Mahalleden arkadaşlar! Çoğunla beraberiz kahvede, ötede beride! Ne yapayım verdim resmimi!

Bir Cumartesi günüydü. Pencereden baktım ki öbür mahalleden iki arkadaş bize geliyor! Kesin resim isteyecekler!

Ne yapayım?

Aklıma bir muzurluk geldi! Annemin yazmasını başıma iyice sardım. Zile basıldı az sonra. Kafamı yarım çıkardım kapıdan!

“Buyur oğlum!”

“Teyze, Ahmet evde mi?”

“Yeni çıktı!”

“Nereye gitti acaba?”

“Adapazarına; Niye aradınız?”

“Maçlarımız var da , resim alacaktık ondan! Bizim kaleci olacaktı. Ne zaman gelir?”

“Haftaya kadar gelmez!”

“Tüh! Niye gitti ki? Okul ne olacak?”

“İmtihanları bitti ya!”

“Demek bir hafta gelmez!”

“Yok!”

Arkadaşlar kafalarını sallaya sallaya gittiler!

Bizim mahallenin kadrosunda ismimi görünce ne kızmışlardı!

Ama demedim onlara annem bendim diye!