Kalem

Kalemleri hep sevdim. yazdım sayfalar dolusu, ne kadar çok sözcükler varmış. Çoğu yazıldıgı kağıtlarda kaldı, okunmadan. Akşamın gün ile kavuştuğu saatler insana belki de yazmaya, hüzünlenmeye gerekçe verir. 

Geçen gün Leyleklerin göç edişini izlerken, kanatlarına takılıversem gittikleri sıcak ülkelere yol alsam diye düşündüm.

Yaz biterken hüzün kaplar beni. Yazın son günlerini yaşıyoruz. Göçmen kuşlar gider. Kapıyı açınca geliveren sonbahar. Hava yavaş yavaş dönerken rüzgara, serin serin eser. Ağaçlar yapraklarından soyunur. Fakat henüz bitmedi yaz.  Sonbahar rüzgarların mevsimidir.

Leylekler kanat çırptıkça yürek çarpar. Yürek çarptıkça, can tende, ten gülümser. Huzur varsa ruhunda.

Kuşlar göçerken ne götürüyorlar diye baktım yanlarında. Hiç bir şey yoktu. Yuvaları bir bacada, bir ağaçta veya elektrik direklerinde öylece kalır. Yazlıkçılar gibi. Bir yazdan öbür yaza sahil kenarlarında, sıcak güzel bir yaz yaşamanın huzuru, neşesi ve coşkusu ile kışa hazırlanırlar.Kanatlarına baktıkça havada çırpa çırpa yol alan leylekler yerlerini ve yönlerini belirler.

Göçmek bazen yenilenmek demektir, silkelenip kendine gelmek....